Quantcast
Channel: broekstukken
Viewing all 451 articles
Browse latest View live

Mali in the press (June)

$
0
0
On this page citations from press reports (almost daily and mostly in English) on developments in Mali in April 2014.

General and broadly reported questions are not included. Where possible a link is added.

The focus this month:US military, peace negotiations, situation in the Northern part,
Earlier Mali in the press blogs on: January, February, March, April,
May,

***
June 3
***

Jonathan Nda-Isaiah, State Has Withdrawn Peacekeeping Troops FromMali, Leadership (Abuja), June 03, 2014
The president of the Senate, David Mark, on Monday said the activities of Boko Haram insurgents had compelled government to withdraw its peacekeeping troops from Mali.
He made the remark at a two-day retreat on Nigeria's foreign policy jointly organised by the Senate Committee on Foreign Affairs and the Nigerian Institute of International Affairs in Lagos.
The Senate president said Boko Haram insurgency had become a major challenge to Nigeria's efforts at forging relationships with her French-speaking neighbours.
"The activities of Boko Haram insurgents are beginning to affect Nigeria's foreign policy," said Mark, represented by his chief of staff, Sen. Anthony Manzo.
He held that any government's foreign policy was an extension of its domestic policy.

--

Acquisition-hungry miner B2Gold Corp. has struck another deal, agreeing to buy Australian firm Papillon Resources Ltd. for US$570-million in stock.
The deal, which was rumoured last week, gives B2Gold the Fekola project in Mali, which is expected to produce an average of 306,000 ounces of gold a year over an initial nine-year mine life.
"We believe this merger will bring great value to all shareholders and we congratulate Papillon's strong technical team on advancing the impressive Fekola project to a robust prefeasibility study and look forward to working together to advance the project to production," B2 chief executive Clive Johnson said in a statement.

***
June 1
***

(…) This year’s OCO [Overseas Contingency Operations] request will also include up to $5 billion in a “counterterrorism Partnerships Fund” that would go toward US training and partner-building of foreign troops, Obama announced last week.

“[T]hese resources will give us flexibility to fulfill different missions, including training security forces in Yemen who have gone on the offensive against al-Qaida; supporting a multinational force to keep the peace in Somalia; working with European allies to train a functioning security force and border patrol in Libya; and facilitating French operations in Mali,” Obama said in his May 28 speech. (...)

--

Residents of northern Malian town call for pullout of army troops, Radio France Internationale on 1 June 2014 (via BBC Monitoring Africa - Political)
There was a protest march in the northern part of Mali, more precisely in the town of Menaka, which is near the border with Niger, this morning [1 June].
Women and youths staged a demonstration in front of the MINUSMA [UN Multidimensional Integrated Stabilization Mission in Mali] camp, the international peacekeeping force. The aim was to demand the departure of Malian soldiers from the town.
According to some residents of Menaka, who were contacted by RFI, some elements of the MNLA, the Tuareg separatist movement, were very visible among the demonstrators.

Previous Flintlock blogs on Broekstukken:
Military exercises and arms  (21 maart 2014)
Flintlock 2014 (21 Jan 2014)
The Dutch and the War on Terror … in Africa  (11 Feb 2011)
Nederlanders in War on Terror….in Afrika (03 Feb 2011)

Previous Mali blogs on Broekstukken:
Wapenleveranties aan Libië en de buurlanden (07 Sep 2012) 

The golden triangle; Dutch Defence Industrial Base

$
0
0
Early June of this year the Associated Press published an article about “the bigger nations that account for the bulk of Europe's defence spending”. The Netherlands is amongst those countries, together with Britain, France, Germany, Italy, Poland and Spain. All of these countries forster their arms industries to arm their national defence forces, and all have policies to keep this industry afloat. In a time of shrinking defence budgets, innovative industrial products for military capabilities are even more important to keep armed forces in the lead.

According to the Dutch MoD, the UK and France have, like the Dutch, selected specific defence technologies which they want to prioritise. They also use similar policies to support military R&D and innovation. Germany is operating for quite some time within a golden triangle between government, industry and research institutes, a working strategy which the Dutch have adopted more recently. The UK has selected centres of technology, and sets aside part of its acquisition budget for investments in R&D. Spain has its Material Resources Programme, in which all material resources are grouped under a common State Secretary vision. Poland recently declared that it will strengthen support for its defence industry. And one of the missions of Italy's General Defence Secretary and National Armaments Director (SG/DNA) is to support its military industry to “be effective in competitive global markets”. Since 2007 the Dutch government also has a policy to support its defence industry, called the Defence Industrial Strategy (DIS).

On June 11, the Dutch ministers of Defence and Economic Affairs presented an updated DIS to the parliament. It was not exactly the trending topic of the day; only 3 MP's participated in the parliamentary debate with the ministers of Defence and of Economic Affairs. All but one participants (Günal-Gezer, social democrats, PvdA) were members of the liberal party VVD, including both ministers. Not a single member of the opposition participated.

This meagre presence shows that the Dutch armed forces and arms industry are not seen as politically relevant to most parliamentarians. As long as the forces are run at minimal costs (after all budget cuts of recent years) it is not an issue they feel the need to get involved in. The defence industry is rather small (12.000 jobs involved ) and supposed to be looked after by the government. Running the defence-industry seems to be considered a mere management issue by most parliamentarians.

This is however a misunderstanding. The defence industry is highly relevant, not in the first place for economic reasons but foremost for reasons of international security. The mixing of economic and security interests is always a risky business. According to the DIS, the Netherlands should invite defence and security industry participation earlier in the acquisition process; even before the actual acquisition propositions. The choice for neccessary equipment should even be made together with industrial partners, although it is recognized that there is a 'conspiracy of optimism' on costs at the part of the industry. This topic of mixed interests is elaborated by William Harung in his book Prophets of War, on the policies of Lockheed Martin. It is amazing that while all indicators show that it is difficult to keep the weapon manufacturers on budget lease, the Dutch government wants to give them an important position in the decision making process.

The DIS brings to the surface the contradictions in the Dutch policy towards arms production and arms trade. Normally, the Netherlands government is a free market champion, but not when it concerns the arms industry. In the past, a great part of the Dutch defence production has been depending on offset deals (orders directly or indirectly connected to weapon orders abroad). When the European Commission decided offsets on defence orders where not longer allowed, the Dutch invented the 'industrial participation' approach (which can be over 60 percent of the value) when acquiring weapons. The name is different, but is has a great similiarity with offset production. The government uses the EU security exception to the free market rule, art. 346 of the EU Treaty, to defend Dutch arms manufacturers against free competition. According to the government, the Netherlands is forced to do so, because other countries support their arms industries as well. The Dutch consider themselves a 'smart follower.'

Besides supporting the arms industry via the Commissariat on Military Production (part of Economic Affairs), the DIS also stresses that government support for the defence industry has the result that more weapons can be sold on the international market, because they are derivates of weapon systems first produced for the domestic market. A home market as launching costumer increases trust by foreign clients.

Between 55 and 70 percent of all Dutch military production is exported. The DIS is focusing on Asia, the Middle East and Latin America. “It suites those emerging economies to defend their interests also military. Because of this, a strong militarization of Asia (on the Indian Ocean) and also the Middle East is ongoing,” according to a report in preparation of the DIS.

While the European market is slightly shrinking and US companies are penetrating more and more, to make up for the reduction in Pentagon budgets, arms acquisitions in especially Asia are growing. The arms race in Asia started already in the eighties of the last century and is now taking off at full speed. The same situation appears in the Middle East. Although one should keep in mind that the combined military budget of the US and the EU is still counting for half of the worlds military spending in 2017, according to a IHS Jane's projection.

Instead of a realisation that militarisation of the world is a dangerous development which needs carefulness and restraint, the Dutch government sees it as an opportunity for exports. This is not in line with a responsible arms export control regime which prioritizes security. In arms export, economic profit should not be the driving force. A responsible security policy and and a profits driven economic policy are a bad mix. For this reasons private industries should be kept at arms length from decision making tables on military acquisitions.


Written for Stop Wapenhandel

Gouden Driehoek van de Defensie Industrie Strategie

$
0
0
Prioritaire technologie: geavanceerde materialen. bron
Begin juni van dit jaar publiceerde de Associated Press een artikel over "de grotere landen die goed zijn voor het leeuwendeel van de Europese defensieuitgaven." Nederland was er daar een van, samen met Verenigd Koninkrijk (VK), Frankrijk, Duitsland, Italië, Polen en Spanje. Al deze landen steunen hun wapenindustrie om hun nationale strijdkrachten te versterken. In een tijd van krimpende defensiebudgetten zijn innovatieve industriële producten nodig om een militaire voorsprong te behouden.

Het Nederlandse Ministerie van Defensie heeft net als het VK en Frankrijk wapentechnologieën uitgekozen die de prioriteit krijgen bij het ontwikkelen van een militaire industrie. Duitsland werkt al geruime tijd met een zogenaamde Gouden Driehoek tussen overheid, bedrijfsleven en kennisinstellingen om de defensie-industriële basis te verstevigen. Die aanpak heeft Nederland onlangs overgenomen. Het Verenigd Koninkrijk heeft centra voor technologie-ontwikkeling aangewezen en reserveert een deel van het materieelbudget voor R&D. Spanje heeft zijn la Política de Armamento y Material, waarin alle materieelbeleid is gegroepeerd onder een staatssecretaris. Polen verklaarde onlangs dat het de ondersteuning voor de wapenindustrie zal vergroten. Een van de missies van de Italiaanse Segretariato Generale della Difesa e Direzione Nazionale degli Armamenti (SG/DNA) is het ondersteunen van de militaire industrie om 'effectief en wereldwijd te kunnen concurreren.' Sinds 2007heeft de Nederlandse overheid een beleid om de defensie-industrie te ondersteunen, met de zogenaamde Defensie Industrie Strategie (DIS).

Op 11 juni bespraken de ministers van Defensie en Economische Zaken een geactualiseerde DIS met het parlement. Het was niet bepaald de trending topic van de dag; slechts 3 parlementariërs waren er voor gekomen. Alle deelnemers, op één na (Günal-Gezer, PvdA) waren lid van de VVD, met inbegrip van de ministers. Geen enkel lid van de oppositie was aanwezig.

Deze magere opkomst laat zien dat de meeste Parlementariërs de Nederlandse wapenindustrie als een irrelevant onderwerp zien. Zolang de strijdkrachten tegen niet al te hoge kosten hun werk doen, is het een onderwerp waar ze zich niet mee bemoeien. De defensie-industrie is vrij klein (12.000 arbeidsplaatsen) en de de overheid houdt in de gaten of het goed loopt, zo wordt blijkbaar gedacht. Het hebben van een wapenindustrie lijkt door de meeste parlementsleden te worden gezien als een managementvraagstuk.

Dit is echter een misverstand. De defensie-industrie is wel degelijk relevant, niet in de eerste plaats om economische redenen, maar vooral omwille van de internationale veiligheid. Daarbij komt dat de vermenging van economische en veiligheidsbelangen een riskante zaak is. Volgens het DIS moet Nederland de defensie- en veiligheidsindustrie eerder in het verwervingsproces uitnodigen; zelfs vóór de daadwerkelijke voorstellen voor aanschaf. De keuze moet dan worden gedaan samen met partners uit de industrie. Dit hoewel wordt erkend dat de wapenindustrie bekend staat om de 'conspiracy of optimism,' waarbij de kostenramingen bewust laag worden gehouden. De nadelen van een dergelijke samenwerking wordt tot in details uitgewerkt door William Hartung in zijn boek Prophets of War, over het beleid van Lockheed Martin. Het is verbazingwekkend dat, terwijl alle indicatoren laten zien dat het moeilijk is om de wapenfabrikanten aan de leiband te houden als het om kosten gaat dat de Nederlandse overheid die industrie een belangrijke positie in het besluitvormingsproces te geven. Ter geruststelling: Defensie blijft leidend bij wapenaankopen.

De DIS brengt tegenstellingen in het Nederlands beleid ten aanzien van wapenproductie en wapenhandel aan het licht. Normaal gesproken is de Nederland overheid vrije markt kampioen, maar niet wanneer het gaat om de wapenindustrie. In het verleden was een groot deel van de Nederlandse defensie-productie afhankelijk van zogenaamde offsetdeals (bestellingen direct of indirect verbonden met wapen bestellingen in het buitenland). Toen de
Europese Commissie besloot dat deze niet meer gewenst waren, vond de Nederlandse overheid de 'industriële participatie' uit (die meer dan 60 procent van de waarde kan zijn) bij de aanschaf van wapens. De naam is anders, maar heeft een grote gelijkenis met offsetproductie. De overheid maakt bovendien gebruik van de uitzondering op de vrijemarktregels voor militaire goederen binnen de EU (art. 346 van het EU-Verdrag) om de Nederlandse wapenfabrikanten te verdedigen tegen concurrenten. Volgens de Regering wordt Nederland gedwongen om dit te doen, omdat andere landen hun wapenindustrie ook steunen. De Nederlanders beschouwen zichzelf slechts als een 'smart follower'.

Naast het ondersteunen van de wapenindustrie via het Commissariaat Militaire Productie (onderdeel van Economische Zaken) wordt binnen de DIS benadrukt dat de overheidssteun voor de wapenindustrie ertoe leidt dat meer wapens op de internationale markt kunnen worden verkocht, omdat dit afgeleiden zijn van wapensystemen die eerst worden geproduceerd voor de binnenlandse markt.Bovendien werkt een thuismarkt als launching customer; bij binnenlandse afname stijgt nl. het vertrouwen bij buitenlandse klanten.

Tussen de 55 en 70 procent van alle Nederlandse militaire productie wordt geëxporteerd. De DIS is gericht op de wapenbazaars in Azië, het Midden-Oosten en Latijns-Amerika. "Daarnaast past deze opkomende economieën dat zij hun belangen ook beter militair willen verdedigen. Hierdoor is een sterke militarisering van Azië (rondom de Indische Oceaan) en ook het Midden-Oosten aan de gang,” zo wordt in een rapport gesteld dat als voorbereiding op de DIS is geschreven.

Terwijl de Europese markt licht krimpt en Amerikaanse bedrijven hierop steeds meer binnendringen (vanwege slinkende Pentagonbudgetten) groeien met name in Azië de wapenaankopen. De wapenwedloop in Azië begon al in de jaren tachtig van de vorige eeuw en is nu van start op volle gang. Hetzelfde lijkt gaande te zijn in het Midden-Oosten. Je moet daarbij wel bedenken dat de militaire budgetten van de VS en de EU samen goed zijn voor meer dan de helft van die uitgaven in 2017 aldus een IHS Jane's voorspelling.

In plaats van een besef dat militarisering een gevaarlijke ontwikkeling is die tot zorgvuldigheid en terughoudendheid noopt, ziet de Gouden Driehoek het juist als een kans voor de export. Dit is niet in overeenstemming met een verantwoorde controle op de wapenuitvoer, waarbij veiligheid het primaat zou moeten hebben. Bij wapenexporten moet economische winst zeker niet de drijvende kracht zijn. Een verantwoord veiligheidsbeleid en een op winst gedreven wapenexportbeleid zijn daarom een slechte mix. Wapenfabrikanten moeten juist ver van de besluitvorming over wapenaankopen en -verkopen worden gehouden.

Martin Broek
Engelstalige versie voor Stop Wapenhandel

Mali in the press (July)

$
0
0
On this page citations from press reports (almost daily and mostly in English) on developments in Mali in April 2014.

General and broadly reported questions are not included. Where possible a link is added.

The focus this month:US military, peace negotiations, situation in the Northern part, dialoque, Mauritania, French, now-and-then something on resourches and mining,
Earlier Mali in the press blogs on: January, February, March, April,
May, June

***
July 3
***

Evert Brouwer, Veilig onderkomen, Materieel Geien, 3 julio 2014

Over onderkomens Nederlandse militairen in Mali.

***
July 1
***

Christopher F Foss, Roll out: mapping the appetite for wheeled artillery, July 2014 Jane’s International Defence Review
(...)
France
The CAESAR 155 m m /52 calibre SP artillery system was originally developed by Nexter Systems as a private venture but has since been adopted by four countries. The French Army has taken delivery o f 5 + 72 CAESARs, all based on a Renault Trucks Defense Sherpa 6x6 cross-country truck chassis, which can be fitted w ith a modular armour package. Those CAESARs have seen operational deployment by the French Army in Afghanistan, Lebanon and most recently Mali.

--

In 2014, Mali has fallen off most news agendas, replaced by more urgent and potentially more devastating conflicts in South Sudan and Central African Republic. (...)

--

Mali: Mali will not yield any military base to France, says Malian PM, PANAPRESS- Pan African News Agency, July 1, 2014
Bamako, Mali (PANA) - "Mali will not yield any military bases to France," the Malian local media quoted Moussa Mara, the Malian Prime Minister, as saying while referring to the Franco-Malian military cooperation agreement.
They said Mara made the statement during a tour of the Sikasso region.
According to Mara, the military cooperation agreement is not a defence pact and so the question of a military base is ruled out.
He said, "this document is not intended to yield any Malian military base to the French army. It aims to provide a legal framework for the presence of the French military in Mali since the launch of the Serval operation in January 2012," noting that it is also a recognition of the efforts that France has made to save Mali, when rebels and drug traffickers occupied the northern part of the country in 2012.
Mara said there is nothing new in this agreement which had existed since 1985 under former Malian president, Gen. Moussa Traoré.
"It had to be renewed through the inclusion of new provisions to enable the French army to continue its operations against terrorism which is a threat to all the countries of the Sahel," he said

--

Baku-APA. At least one United Nations peacekeeper was killed and six others injured in Mali on Monday when their vehicle struck a land mine in the north of the country, a U.N. spokesman said, APAreports quoting Reuters.


Previous Flintlock blogs on Broekstukken:
Military exercises and arms  (21 maart 2014)
Flintlock 2014 (21 Jan 2014)
The Dutch and the War on Terror … in Africa  (11 Feb 2011)
Nederlanders in War on Terror….in Afrika (03 Feb 2011)

Previous Mali blogs on Broekstukken:
Wapenleveranties aan Libië en de buurlanden (07 Sep 2012) 

Damen contributes to arms race in Chinese Sea region

$
0
0

Netherlands' Prime Minister Mark Rutte speaks at a ship
launching ceremony at Damen Song Cam Shipyard, Reuters June 17, 2014.
Recently, the Dutch (military) shipbuilder Damen opened the Song Cam Shipyard, a joint venture with a Vietnamese partner, not far from the Chinese border and in the direct vicinity of the headquarters of the Vietnamese Navy in Hai Pòng. The wharf is one of the largest in the Damen Group. Pim Schuurman, Managing Director of Damen Holding Vietnam stated: “We have successfully built 226 vessels in Vietnam with our partner yards. Vietnam has a lot of shipbuilding knowledge, the people are very hard working.”

Damen has already sold four Sigma major surface vessels to the Vietnamese navy. The first two ships will be built in the Netherlands (Flushing), the next two in Vietnam. The ships will be fitted with missiles (8x Exocet and 12 x Mica SAM) of European missile company MBDA (owned by the Airbus Group, BAE Systems and Finmeccanica), three Italian Oto Melara guns (1 x 76mm and 2 x 30mm) and will be equipped with Thales Netherlands sensors, fire control and combat management system. The ships can harbour one Russian Ka-28 anti-submarine helicopter.

“Almost every Asian nation is building up its capacity in the air and on the sea. The people of the region must hope that it is a complete waste of money,” wrote David Pilling in the Financial Times. His contribution - 'Asia follows China into an old-fashioned arms race' - argues, like many observers do, that the trend will gather pace in the coming years. This arms race obviously opens export possibilities for arms companies. Dutch shipbuilder Damen took the opportunity by establishing a wharf where the action is. Vietnam is not the only location in Southeast Asia where Damen is active. Near the Indonesian city of Surabaya, East Java, Damen closely cooperates with PT Pal in building naval vessels of steadily bigger size.

“Be not mistaken; the navy is the key issue,” wrote neocon writer Robert Kaplan in his recent book on security in the Chinese Sea region*. One look at the map shows clearly why the 21st century will be “the century of the navy:” Asia is full of long coastlines, many islands, important shipping routes, conflicts for reefs and barriers (because of natural resources like oil and fish) and Chinese claims for a bigger share of the region's wealth. They provide the ingredients for blue water maritime military ambitions in the region.

In the linear world view of Kaplan, a shift in economic power will - as if guided by the invisible hand of Ares, the God of War - automatically lead to more conflict, more arms procurement armaments and possibly war. According to Kaplan, China has the right to have bigger claims and stronger armed forces. But this will change the balance of power and cause a weaker position of the United States in the region. Other countries must take responsibility and Vietnam can and will play a key role in this power struggle by balancing China, writes Kaplan. One can conclude that the Dutch shipbuilder has chosen the right spot for expansion.

However, other world views are possible. One can also argue that in regions of tension it is better to build on dialogue and create confidence, mutual understanding and stronger regional organisations including all countries. War is not the inevitable outcome when a changing balance of power is managed with care. But for certain, an arms race in a region with many disputes brings this region closer to serious armed conflict.

The Japanese prime minister Shinzo Abe recently wrote:“Sunshine is the best disinfectant.” He continued, “that is particulary true where Asian security is concerned. (…) The fruits of prosperity should be reinvested in improving peoples lives, not in weapons that can take them.” These are wise words, and Abe says he wants to cooperate with regional allies and partners, “including the US and ASEAN.” Unfortunately he forgets to include the biggest regional player of all, China, in the “rock-solid zone of stability” he is aiming at. The Japanese Prime Minister also relaxed Japanese arms export and military deployment policies, which is helpful neither to create more trust.

Tension is growing in Southeast Asia. The influx of more European arms will not make it any better.

Written for Stop Wapenhandel

* Asia's Cauldron. Author used the Dutch version: Het Aziatische Kruitvat; Het einde van de stabiliteit in de Grote Oceaan, Spectrum, 2014.

Damen profiteert van wapenwedloop rond Zuidchinese Zee

$
0
0
Mark Rutte spreekt tijdens ter waterlating van schip 
op de Song Cam  Scheepswerf, Reuters 17 juni 2014.
Nederlandse civiel-militaire scheepsbouwer de Song Cam Scheepswerf in Vietnam. Het is een joint venture met een Vietnamese partner, niet ver van de Chinese grens en in de directe nabijheid van de hoofdkwartieren van de Vietnamese marine in Hai Pòng. De werf is een van de grootste binnen de Damen Group. Pim Schuurman, managing director van de Damen Holding Vietnam zei: “We hebben samen met onze scheepsbouw partners met succes 226 schepen gebouwd in Vietnam. Vietnam beschikt over veel scheepsbouw kennis, en de mensen werken hard.”

Damen heeft al vier Sigma grote oppervlakte schepen verkocht aan de Vietnamese marine. De eerste twee schepen worden gebouwd in Vlissingen, de volgende twee in Vietnam. Ze zullen worden uitgerust met raketten (8x Exocet en 12 x Mica SAM) van de Europese raketbouwer MBDA (eigendom van de Airbus Group, BAE Systems en Finmeccanica), drie stuks Italiaans Oto Melara geschut (1 x 76mm en 2 x 30mm) en Thales Netherland sensoren, vuurleiding en gevechtssysteem. De schepen kunnen een Russische Ka-28 helicopter voor onderzeebootbestrijding aan boord hebben.

“Bijna elke Aziatische natie bouwt zijn zee- en luchtmacht op. De bewoners van de regio moeten hopen dat het een totale verspilling van geld is,
schreef David Pilling in de Financial Times. Zijn bijdrage – met de titel 'Asia follows China into an old-fashioned arms race' - beweert, zoals vele andere analisten dat ook doen, dat deze wapenwedloop zich de komende jaren zal verhevigen. Een dergelijk wedloop creëert vanzelfsprekend mogelijkheden voor wapenfabrikanten. De Nederlandse scheepbouwer Damen zag die mogelijkheid en zette een werf in de regio op. Vietnam is niet de enige locatie in Zuidoost Azië waar Damen actief is. Vlak bij Soerabaja, op Oost-Java, werkt Damen nauw samen met PT Pal bij de bouw van steeds groter wordende marineschepen. “Vergis u niet: 'marine' is het sleutelbegrip,”schreef neocon Robert Kaplan in zijn recente boek over veiligheid rond en in de Zuidchinese Zee: Het Aziatische Kruitvat. Een blik op de kaart maakt duidelijk waarom hij de 21ste eeuw “de eeuw van de marine” noemt:er zijn lange kustlijnen, veel eilanden, belangrijke scheepvaartroutes, conflicten om riffen en eilandjes (om de natuurlijke hulpbronnen zoals olie en vis) en Chinese aanspraken op een groter deel van de Zuidchinese Zeekoek. Bij elkaar genomen de ingrediënten voor militaire ambities op de volle zee (blue water) in de regio.


In the rechtlijnige wereldvisie van Kaplan betekent een verschuiving in economische macht vanzelfsprekend ook meer conflicten, meer wapenaankopen en mogelijk oorlog. Het is alsof het gaat om een ontwikkeling die wordt geleid door de onzichtbare hand van oorlogsgod Ares. Volgens Kaplan heeft China het recht op claims en de opbouw van een sterkere krijgsmacht. Maar dit zal wel de machtsbalans in de regio veranderen en een zwakkere positie van de Verenigde Staten veroorzaken. Andere landen moeten daarom hun verantwoordelijkheid nemen en Vietnam speelt een belangrijke rol bij het intomen van China, zo schrijft Kaplan. Je kan concluderen dat de Nederlanders de juiste plek voor hun werf hebben gekozen.

Maar andere visies zijn ook mogelijk. Je kan stellen dat het in spanningsgebieden beter is om te werken aan dialoog en het creëren van vertrouwen, onderling begrip en sterkere regionale organisaties, waarbij alle landen uit de regio worden betrokken. Oorlog is niet onvermijdelijk bij de verschuiving van de machtsbalans als deze verandering maar voorzichtig wordt begeleid en aangepakt. Maar zeker is dat een wapenwedloop in een regio met zoveel conflicten sneller leidt tot ernstige vormen van militair geweld.

De Japanse premier, Shinzo Abe, schreef onlangs: “Zonneschijn is het beste ontsmettingsmiddel
.” Hij vervolgde, “dat is zeker waar als het gaat om veiligheid in Azië. (…) De vruchten van de voorspoed zouden moeten worden geïnvesteerd in het verbeteren van de levens van mensen en niet in wapens die levens nemen.” Dat zijn wijze woorden, en Abe zegt dat hij wil samenwerken met regionale bondgenoten en partners,“inclusief de VS en ASEAN.” Helaas vergeet hij de grootste regionale macht van allen te noemen, China, bij het streven naar een “keiharde zone van stabiliteit.” De Japanse premier verlaagde onlangs ook al de restricties op wapenexporten en militair optreden. Dat draagt ook al niet bij aan meer vertrouwen.

De spanning groeit in Zuidoost Azië. De stroom aan Europese wapens maakt de situatie niet beter.

Engelstalige versie geschreven voor Stop Wapenhandel

US Defense Contracts with Dutch participation (01/01/14-08/07/14)

$
0
0
NAVY

Lockheed Martin Corp., Lockheed Martin Aeronautics Co., Fort Worth, Texas, is being awarded a $6,785,176 modification to a previously awarded cost-plus-incentive-fee contract (N00019-12-C-0004) to provide maintenance for Lot VII F-35 air systems in support of the U.S. Marine Corps and the government of the Netherlands. Work will be performed in Beaufort, South Carolina (55 percent) and Yuma, Arizona (45 percent), and is expected to be completed in March 2015. Fiscal 2014 aircraft procurement (Marine Corps), and international partner funds in the amount of $6,785,176 are being obligated on this award, none of which will expire at the end of the current fiscal year. This contract combines purchases for the U.S. Marine Corps ($6,143,467; 90.5 percent) and the government of the Netherlands ($641,709; 9.5 percent). The Naval Air Systems Command, Patuxent River, Maryland, is the contracting activity.

ARMY

Raytheon Integrated Air Defense Center, Andover, Massachusetts, was awarded a $235,485,020 foreign military sales, firm-fixed-price contract for Phased Array Tracking Radar to Intercept on Target weapon system, procuring 72 radar digital processor upgrade kits: 62 for the United States and 10 for foreign military sales to Kuwait and the Netherlands; it also includes procuring spares for the United States, Kuwait and the Netherlands. Work will be performed in Simsbury, Connecticut (6.30 percent); Andover, Massachusetts (78.90 percent); and Chelmsford, Massachusetts (14.80 percent), with an estimated completion date of March 31, 2017. Bids were solicited via the Internet with one received. Fiscal 2014 other procurement funds in the amount of $115,387,660 are being obligated at the time of the award. Army Contracting Command, Redstone Arsenal –Missile, Redstone Arsenal, Alabama, is the contracting activity (W31P4Q-14-C-0002).

NAVY

Raytheon Co., Missile Systems, Tucson, Arizona, is being awarded a $223,081,894 fixed-price-incentive-firm contract for the procurement of 485 AIM-9X Block II All Up Round Tactical Low Rate Initial Production Lot 14 Missiles for the U.S. Navy (161), U.S. Air Force (158), and the governments of Singapore (20), the Netherlands (28), Kuwait (1), and Turkey (117). In addition, this contract provides for the procurement of 132 Block II Captive Air Training Missiles for the U.S. Navy (47), U.S. Air Force (55), and the governments of the Netherlands (20), Singapore (8), and Morocco (2); 27 Special Air Training Missiles for the U.S. Navy (13), U.S. Air Force (12), and the government of the Netherlands (2); 180 All Up Round Containers for the U.S. Navy (59), U.S. Air Force (60), and the governments of the Netherlands (18), Morocco (1), Singapore (8), and Turkey (34); two Spare Advanced Optical Target Detectors for the governments of Singapore (1), and Morocco (1); 10 Spare Tactical Guidance Units for the governments of the Netherlands (2), Singapore (2), and Turkey (6); and seven Spare Captive Air Training Missile Guidance Units for the governments of the Netherlands (2), and Singapore (5). Work will be performed in Tucson, Arizona (43.74 percent); Andover, Massachusetts (10.08 percent); Valencia, California (6.10 percent); Midland, Ontario, Canada (5.54 percent); Rocket Center, West Virginia (5.49 percent); Vancouver, Washington (5.07 percent); Goleta, California (2.86 percent); Cheshire, Connecticut (2.05 percent); Heilbronn, DE, Germany (1.88 percent); Simsbury, Connecticut (1.61 percent); Cincinnati, Ohio (1.22 percent); San Jose, California (1.48 percent); Anniston, Alabama (1.31 percent); Maniago, Italy (1.21 percent); Chatsworth, California (1.11 percent); San Diego, California (1.04 percent); Montgomery, Alabama (.60 percent); Orlando, Florida (.55 percent); Valencia, California (.53 percent); Newbury Park, California (.50 percent); El Segundo, California (.50 percent); Claremont, California (.43 percent); Joplin, Missouri (.39 percent); Lombard, Illinois (.28 percent); El Cajon, California (.15 percent); and various locations inside and outside the continental United States (3.98 and .30 percent, respectively). Work is expected to be completed in December 2016. Fiscal 2014 weapons procurement (Navy) and missile procurement (Air Force), as well as foreign military funds in the amount of $223,081,894 are being obligated at time of award, none of which will expire at the end of the current fiscal year. This contract combines purchases for the U.S. Navy ($74,071,450; 33.20 percent); U.S. Air Force ($74,148,758; 33.24 percent); and the governments of Turkey ($46,902,085; 21.03 percent); the Netherlands ($16,471,972: 7.38 percent); Singapore ($10,574,904: 4.74 percent); Morocco ($522,442; .23 percent); and Kuwait ($390,283; .18 percent) under the Foreign Military Sales Program. This contract was not competitively procured pursuant to FAR 6.302-1. The Naval Air Systems Command, Patuxent River, Maryland, is the contracting activity (N00019-14-C-0053).

AIR FORCE

L-3 Communications Display Systems, Alpharetta, Georgia, has been awarded an $8,137,400 firm-fixed-price contract for ALR-69 Radar Warning Receiver (RWR) legacy system improvement program (LSIP) kits. The contractor will provide 110 LSIP kits for the Royal Netherlands Air Force and 90 LSIP kits for the Royal Norwegian Air Force. This contract involves 100 percent foreign military sales. Work will be performed at Alpharetta, Georgia, with an expected completion date of Nov. 30, 2016. This contract was a sole-source acquisition. Air Force Life Cycle Management Center, Robins Air Force Base, Georgia, is the contracting activity (FA8540-14-C-0010).

ARMY

Lockheed Martin Missiles and Fire Control, Grand Prairie, Texas, was awarded a $212,326,161 modification (P00006) to an indefinite-delivery/indefinite quantity foreign military sales contract W31P4Q-13-D-0030 for services to the Patriot Advanced Capability-3 (PAC-3) Missile Support Center. Funding and work location will be determined with each order. This contract involves foreign military sales to Japan, Taiwan, Germany, Netherlands, Kuwait, and the United Arab Emirates. Estimated completion date is Dec. 31, 2017. Army Contracting Command, Redstone Arsenal (Missile), Alabama is the contracting activity.

NAVY

Raytheon Missile Systems, Tucson, Arizona, is being awarded a $38,401,383 modification to previously awarded contract (N00024 13 C-5403) for Standard Missile-2 (SM-2) and Standard Missile-6 (SM-6) engineering and technical services to ensure continuity in production, design integrity, and total systems integration of the missile round and its components. This contract provides support to both the U.S. Navy (92.3 percent) and the following SM-2 foreign military sales (FMS) customers: the governments of The Netherlands (1.7 percent), Taiwan (1.7 percent), Japan (1.4 percent), Germany (1 percent), Korea (1 percent), Australia (.7 percent), and Spain (.2 percent) under the FMS program. Work will be performed in Tucson, Arizona (99 percent), and Portsmouth, Rhode Island (1 percent), and is expected to be completed by December 2015. Fiscal 2013 and 2014 research, development, test and evaluation; FMS and fiscal 2014 operations and maintenance, Navy funding in the amount of $25,495,322 will be obligated at time of award. Contract funds in the amount of $30,000 will expire at the end of the current fiscal year. The Naval Sea Systems Command, Washington, District of Columbia, is the contracting activity.

NAVY

Raytheon Missile Systems, Tucson, Arizona, is being awarded a $30,891,282 modification to previously awarded contract (N00024 13 C-5409) for MK 698 test sets with Evolved Seasparrow Missile and Standard Missile test capability, upgrade kits, installation kits, repair tool kits, associated spares and technical support. This contract includes Foreign Military Sales to Australia and the Netherlands (100 percent). Work will be performed in Tucson, Arizona (86 percent), Australia (10 percent), and the Netherlands (4 percent), and is expected to be completed by December 2016. Fiscal 2013 other procurement, Navy, FMS and Evolved Seasparrow Missile Consortium funding in the amount of $22,515,282 will be obligated at time of award and will not expire at the end of the current fiscal year. The Naval Sea Systems Command, Washington, D.C. is the contracting activity.

NAVY

Lockheed Martin Corp., Lockheed Martin Aeronautics Co., Fort Worth, Texas, is being awarded an $118,875,655 modification to a previously awarded cost-plus-incentive-fee contract (N00019-12-C-0004) for the repair and replenishment of government-owned Joint Strike Fighter (JSF) aircraft assets. These JSF aircraft assets include spare parts on JSF jets, training devices, support equipment and Autonomic Logistics Information System equipment. Work will be performed in Fort Worth, Texas (35 percent); El Segundo, Calif. (25 percent); Warton, United Kingdom (20 percent); Orlando, Fla. (10 percent); Nashua, N.H. (5 percent); and Baltimore, Md. (5 percent), and is expected to be completed in October 2014. Fiscal 2014 operations and maintenance funds from the Air Force, Marine Corps, Navy, and international partner funds in the amount of $76,399,406 are being obligated on this award, of which $71,494,560 will expire at the end of the current fiscal year. This contract combines purchases for the U.S. Air Force ($51,980,743; 43.7 percent), U.S. Marine Corps ($43,784,064; 36.8 percent), the U.S. Navy ($15,822,614; 13.3 percent); and the governments of the United Kingdom ($5,741,235; 4.9 percent); the Netherlands ($1,546,999; 1.3 percent). The Naval Air Systems Command, Patuxent River, Md., is the contracting activity.

Air Force

Alliant TechSystems Operations, LLC Defense Electronic Systems Division, Clearwater, Fla., has been awarded an $8,021,810 modification (P00062) on an existing firm-fixed-price contract (FA8626-06-C-2060) for the procurement of various Common Munition Built-in-Test (BIT) Reprogramming Equipment (CMBRE) system components. The contract modification provides for the exercise of an option for the purchase of additional W-17 cables (200 each), ADU 891 V/1E's (34 each), CMBRE Plus' (24 each), and initial spares kits (ten each) under the basic contract in support of U.S. Air Force, Navy and foreign military sales users.  Work will be performed at Clearwater, Fla., and is expected to be completed by Feb. 23, 2015.  This action relates to unclassified U.S. Air Force and U.S. Navy (20 percent) support as well as unclassified FMS (80 percent) in Australia, Belgium, Canada, Finland, India, Israel, Korea, Netherlands, Oman, Poland, Singapore, and Turkey.  Air Force Life Cycle Management Center/WNKBBA, Robins Air Force Base, Ga., is the contracting activity.

Navy

Lockheed Martin Corp., Lockheed Martin Aeronautics Co., Fort Worth, Texas, is being awarded a $9,515,086 cost-plus-incentive-fee modification to the previously awarded F-35 Lightning II Low Rate Initial Production Lot VI contract (N00019-11-C-0083).  This modification provides for Netherlands-specific, non-recurring sustainment activities to include procurement of Autonomic Logistics Information Systems equipment and logistics support for non-recurring engineering activities.  Work will be performed in Fort Worth, Texas (35 percent); El Segundo, Calif. (25 percent); Warton, United Kingdom (20 percent); Orlando, Fla. (10 percent); Nashua, N.H. (5 percent); and Baltimore, Md. (5 percent), and is expected to be completed in April 2015.   International Partner funds in the amount of $4,757,543 will be obligated at time of award, none of which will expire at the end of the current fiscal year.  The Naval Air Systems Command, Patuxent River, Md., is the contracting activity.

AIR FORCE 

COLSA Corp., Huntsville, Ala., has been awarded a $55,705,947 indefinite-delivery/indefinite-quantity modification (19) on an existing firm-fixed-price contract (FA9200-10-D-0166) for technical and acquisition management support services.  This modification is for the exercise of an option for additional diverse non-engineering, technical and acquisition management support services being provided under the basic contract.  Work will be performed at Eglin Air Force Base, Fla., and is expected to be completed by Feb. 28, 2015.  The current action relates to unclassified foreign military sales only and countries include Australia, Belgium, Chile, Denmark, Egypt, Finland, Germany, Greece, Israel, Japan, Korea, Kuwait, Malaysia, Netherlands, Norway, Oman, Pakistan, Poland, Portugal, Saudi Arabia, Singapore, Spain, Taiwan, Turkey, and United Arab Emirates.  Air Force Test Center/PZZ, Eglin AFB, Fla., is the contracting activity. 

Oasis Systems, LLC, Lexington, Mass., has been awarded a $55,705,947 modification (22) for an existing firm-fixed-price contract (FA9200-10-D-0173) for technical and acquisition management support services. This modification is for the exercise of an option for additional diverse non-engineering, technical and acquisition management support services being provided under the basic contract.  Work will be performed at Eglin Air Force Base, Fla., and is expected to be completed by Feb. 28, 2015.  The current action relates to 100 percent unclassified foreign military sales only and countries include Australia, Belgium, Chile, Denmark, Egypt, Finland, Germany, Greece, Israel, Japan, Korea, Kuwait, Malaysia, Netherlands,  Norway, Oman, Pakistan, Poland, Portugal, Saudi Arabia, Singapore, Spain, Taiwan, Turkey, and United Arab Emirates.  Air Force Test Center/PZZ is the contracting activity.

Risicostrategie in de Zuid-Chinese Zee

$
0
0
De Zuid-Chinese zee is volgens Robert Kaplan de spil in een sluimerend conflict tussen China, Japan, Vietnam, de Filippijnen en Indonesië. Met grote belangen, want de voornaamste vaarroutes tussen het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië lopen door dit gebied.

door Martin Broek

Bron: *MO
Het Aziatische kruitvat is een zeer leesbaar boek over de spanningen in de Zuid-Chinese zee. Die zee zou 'de militaire frontlinie van de komende decennia kunnen zijn', aldus auteur Robert Kaplan. Kaplan is een bekend neoconservatief die momenteel werkzaam is voor de denktank Stratfor. In 2011 vermeldde het tijdschrift Foreign Policy hem in de top-100 van denkers over wereldwijde ontwikkelingen.

Kaplan beschrijft de wijze waarop China een steeds sterkere claim wil leggen op de Zuid-Chinese zee (ZCZ) en vergelijkt dit met wat de VS in de 19e eeuw deed met de Caraïbische Zee. Daarmee plaatst hij zich in de traditie van de grootste militaire denker van de VS, publicist en admiraal Alfred Tayler Mahan. Het is volgens Kaplan volkomen begrijpelijk dat een groeiende economische macht deze macht ook om zal gaan zetten in territoriale aanspraken. De groeiende invloed van China in de regio leidt wel tot een verschuiving in de machtsbalans en de relatieve verzwakking van de VS, zo stelt hij.

Koeientong

China heeft in 1947 een kaart gepubliceerd met daarop negen streepjes die een gebied in de vorm van een koeientong in de ZCZ omspannen, en waarop Beijing aanspraak maakt. Die kaart leidde de afgelopen decennia tot veel commotie. China is niet het enige land met aanspraken in de regio. Ook Brunei, de Filipijnen, Maleisië, Singapore, Taiwan en Vietnam maken aanspraak op delen van de ZCZ.

De Zuid-Chinese zee is rijk aan vis (men vermoedt dat 10 procent van de vis in de wereld hier gevangen wordt) en grondstoffen. Bovendien is de zee doorvoergebied voor een groot deel van de wereldhandel (de helft van alle wereldwijde olievervoer bijvoorbeeld). Scheepvaartroutes van alle Aziatische landen oostelijk van Thailand en rond de Stille Oceaan lopen via de ZCZ. Meer dan de helft van de tien grootste havens in de wereld liggen aan haar kusten.

De zee vormt de aanvoerlijn voor de olie die Japan invoert vanuit het Midden-Oosten, of aluminium uit Zuid-Afrika bestemd voor China. Alle landen in de regio zijn er bij gebaat om die scheepvaartroutes buiten de conflicten te houden en vrijheid op zee te waarborgen. Die wordt ook door China gegarandeerd.

Rondreis

Het boek van Kaplan is geschreven als een rondreis langs de kustlanden van de Zuid-Chinese zee. Het leidt hem naar Vietnam, de Filipijnen (waarvoor hij weinig goede woorden over heeft, alleen de natuur bevalt hem uitstekend), Maleisië, Singapore, het eiland Borneo en Taiwan (het Berlijn van Azië).

Hij gaat op zoek naar reacties en antwoorden op de regionale ontwikkelingen. Hij geeft argumenten voor China's aanspraken, maar zoekt ook hoe dat ingetoomd kan worden. Hij ziet het internationaal recht als een bod van zwakte, maar haalt evenzo goed het zeerecht van stal om de aanspraken van China op de koeientong onderuit te halen. Dat de VS het Zeerechtverdrag (UNCLOS) niet ondertekend heeft, is volgens Kaplan nauwelijks een punt van betekenis. Washington mag blijkbaar als supermacht boven de wet staan.

Godfried Wessels beschreef onlangs in het Nederlandse Marineblad (orgaan van de Vereniging van Marineofficieren, KVMO) een vergelijkbare rondreis door de regio. Wessels tekent in het juli-nummer van het tijdschrift op: 'Opmerkelijk is dat, in tegenstelling tot velen in de VS zelf, geen van mijn gesprekspartners [in de ZCZ-regio] zich zorgen maakt over de geloofwaardigheid van de Amerikaanse militaire capaciteit in de regio.'

Wessels vermoedt dat de zorgen in de VS eerder een binnenlands doel dienen, namelijk het tegengaan van de bezuinigingen op defensie. Dat is een stevige nuancering van het probleem dat Kaplan juist als leidraad voor zijn boek neemt. Kaplan's grote voorkeur voor het binden van China gaat uit naar Vietnam: 'In de officiële geschiedenis van Vietnam ligt de nadruk op verzet – bijna altijd tegen China.' Maar ook omdat het onderdak wil bieden aan de Amerikaanse marine – net als Singapore – door moderne havenfaciliteiten voor de Amerikaanse marine te bieden, omdat het zo de VS in de regio probeert te houden.

Dreigende oorlog

De dreiging van oorlog is in het boek nooit ver weg. In 1898 leidde de Amerikaanse opmars in de Caraïbische Zee inderdaad tot oorlog met Mexico, maar het gaat te ver om de internationale situatie van destijds met de huidige te vergelijken. Bewapening is natuurlijk, stelt Kaplan: 'Het is een harde maar onontkoombare waarheid: kapitalistische voorspoed leidt tot de aanschaf van militair materieel. Landen die een snelle ontwikkeling doormaken, drijven meer handel met de buitenwereld en krijgen daardoor wereldwijde belangen die met hand en tand moeten worden verdedigd.'

Even later schrijft hij: 'Aziaten vechten niet voor bepaalde ideeën, maar voor een groter stuk van de landkaart.' Toch plaatst hij ook opmerkingen in het boek die gematigder van toon zijn: 'Ieder land in de regio wilde wel nieuwe oorlogsschepen, maar niemand wilde dat het conflict zou escaleerde tot heuse gevechten en verder ging dan her en der een schermutseling.' Zo is er voor ieder wat wils, maar de algemene teneur is toch die van gevaar en dreiging.

Uitgebreid wordt aandacht besteed aan Taiwan, 'de kurk op de toegang tot de Zuid-Chinese Zee.' Opvallend daarbij is dat het niet alleen over de actuele situatie gaat, maar dat ook de zonden van de Taiwanese leider van het eerste uur, Chiang Kai-shek, worden weggepoetst en die van Mao juist opgepoetst. Hij heeft er een aardje van om min of meer gelijkgestemden uit het verdomhoekje van de geschiedenis te halen en doet dit met verve.

Wat overigens niet betekent dat ik bijvoorbeeld de buitengewoon uitgebreide waardering deel voor de autoritaire geestelijk vader van Singapore, Lee Kuan Yew. Lee baseerde zijn aanpak op het voorbeeld van de Japanners in de Tweede Wereldoorlog. De dictator van Zuid-Korea, Park Chung-hee, is in het boek een natiebouwer. Dat hij ook een bruut onderdrukker van de oppositie was, lijkt niet van belang.

Voor humanistische waarden en mensenrechten ben je bij Kaplan niet aan het juiste adres. Behalve als er sprake is van grove en voortdurende schendingen, dan mogen landen hard worden aangepakt. Zo heb je een stok om je vijanden te slaan en kan je bij vrienden de kritiek dood discussiëren over de vraag of er wel sprake is van grof en langdurig.

Ook democratie is voor Kaplan niet heilig. Hij stelt dat met name Lee de mogelijkheid open laat 'dat democratie wel eens niet alleenzaligmakend zou kunnen zijn als het om een menswaardige politieke ontwikkeling gaat – wat een progressieve westerling ketters de oren zal klinken.' Alleenzaligmakend is nogal sterk uitgedrukt, maar democratie is van wezenlijk belang voor de menselijke ontwikkeling, vrijheid en invloed op de leefomgeving. Kaplan etaleert in de delen over Chiang, Park en Lee zijn voorkeur voor sterke leiders en zijn reactionaire visie.

Diplomatie

Terug naar de huidige conflicten en het vermijden van oorlog. Kaplan zelf benoemt ook een heel aantal voorbeelden van geslaagd overleg, zoals het zeegrenzen-overleg tussen China en Vietnam in 2004 waarbij deze landen de Golf van Tonkin onderling verdeelden, alsmede de 200 geschilpunten met China die in de jaren '90 werden opgelost.

Diplomatie kan werken. 'Dat China uit is op dominantie betekent nog niet dat het onredelijk is', tekent hij op. In verband met de koeientong-aanspraken vertelt een Chinese ambtenaar hem dat het Chinese politieke establishment ervan doordrongen is dat compromissen rond de ZCZ-conflicten onvermijdelijk zijn, maar dat die aan de Chinese bevolking wel verkocht moeten worden. Het belangrijkste conflict in de regio, dat tussen China en Taiwan, zou wel eens kunnen verwateren als China 'doorgaat in deze meer liberale [sic!] richting en daarbij nauwere economische en culturele banden aanknoopt met Taiwan.'

Het is ook niet zo dat er een eenduidig antagonisme tegen China bestaat. Indonesië probeert een actieve en bemiddelende rol te spelen in de regio. Maleisië heeft bijvoorbeeld een welwillende opstelling tegenover China. Dat heeft volgens Kaplan vooral te maken met binnenlandse problemen, 'ze hebben zich onttrokken aan het probleem China.' De Maleisische wapenaankopen hebben meer te maken met de zwaarbewapende buren in het kleine Singapore dan met die verre grote buur in Beijing.

Daarnaast is het conflict in Korea een handenbindertje voor de regionale grootmachten (vooral China), waardoor ze zich niet snel in een ander avontuur zullen storten. Een van de grote problemen van Oost-Azië is juist dit conflict. Het oplossen ervan is alleen in het belang van China en de Noord-Koreaanse bevolking, dus blijft het doormodderen. Het komt alleen in de marge aan de orde.

Oplossingen

Kaplan geeft een enorme hoeveelheid – elkaar regelmatig tegensprekende – gedachten en feiten weer. Toch laat hij ook veel liggen. Zo komt het intomen van de militaire ambities van Japan niet aan de orde. Japan is momenteel bezig met een militair nationalistische opmars. In april werd het militaire verdrag met de VS verlengd. Sindsdien gaat er geen week voorbij of er worden nieuwe stappen op het militaire pad gezet. De grondwet wordt aangepast om Japen een meer assertieve rol op het internationale toneel te geven, met mogelijke interventies en wapenleveranties aan bondgenoten.

Rondom Japan hangt nog steeds het zweem van pacifisme, maar het land heeft na de VS reeds de sterkste marine ter wereld, aldus Jaap Anten in het Marineblad. Japan wil een regionale militaire samenwerking opzetten om China te beugelen. Dat leidt tot protesten in de regio, met name van Zuid-Korea en China. Half juli kondigde Tokio aan dat de marinesamenwerking met de VS verdiept wordt en de samenwerking met India versterkt. Het komt het vertrouwen in de regio niet ten goede.

Japan onderschreef onlangs het Wapenhandelsverdrag (ATT), maar versoepelde tegelijkertijd de eigen restricties op wapenexporten waardoor de situatie in wezen verslechterde. Wat, niet onverwacht, achterwege blijft in het boek is een reactie op de wapenverkopen aan de regio. De aankopen worden wel behandeld. De VS en de EU-landen steunen de bondgenoten van het Westen, sinds kort dus versterkt door Japan. Grotere terughoudendheid lijkt echter geboden als het gaat om wapenverkopen.

Oorlog is nooit onvermijdelijk. Regelmatig is er sprake van sabelgekletter rondom overlappende aanspraken op eilanden. Maar er is ook sprake van gezamenlijke conflictbemiddelingsverklaringen en regionale organisaties. En hoewel geen garantie voor het uitblijven van gewapende conflicten, is er tevens sprake van grote regionale economische interdependentie waardoor landen niet langer genegen zijn de conflicten op de spits te drijven. Dat regionale economische verwevenheid ook kan botsen met wereldwijde belangen en daardoor geen garantie zijn voor het uitblijven van conflicten, deel ik met Kaplan.

Risicostrategie

Auteur Jaap Anten haalt in het Marineblad de Amerikaanse officier Mahan van stal als hij beschrijft hoe de VS in de negentiende eeuw baat had bij de strijd tussen Frankrijk en Engeland. Zolang beide landen met elkaar in conflict waren, was de Amerikaanse marine sterk genoeg indien ze in staat was een van de partijen zodanig te havenen dat ze niet meer tegen de ander op kon, de zogenaamde risicostrategie. 'In een periode dat de Amerikaanse en Chinese vloot gericht blijven tegen elkaar, hoeft Europa niet even sterk te zijn neutraliteit ter zee te waarborgen, zolang zijn slagkracht voldoende is om een sterkere beslissend te verzwakken.'

Om het plaatje nog mooier te maken. De Chinese vloot heeft niet alleen te kampen met de VS, maar ook met India en Japan en het niet te onderschatten Zuid-Korea. Voorlopig loopt het dus nog wel los met de dreiging (als die neutraliteit ter zee al in het geding is) en kan Europa de lachende derde zijn en mogelijk ook een diplomatieke rol spelen. Voorlopig lijken Europese landen de spanningen in de regio vooral aan te grijpen om het verlies van binnenlandse wapenverkopen te compenseren.



titel Het Aziatische kruitvat
auteur Robert Kaplan
uitgeverij Spectrum, 2014
uitgave paperback, 219 pagina's
isbn 9789000334919
prijs€ 24,99

Geschreven voor Ravage webzine

Het is zoet te sterven

$
0
0
Foto gemaakt bij Westminster, Londen, september 2011.

DULCE ET DECORUM EST(1)
Bent double, like old beggars under sacks,
Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge,
Till on the haunting flares(2) we turned our backs
And towards our distant rest(3) began to trudge.
Men marched asleep. Many had lost their boots
But limped on, blood-shod. All went lame; all blind;
Drunk with fatigue; deaf even to the hoots(4)
Of tired, outstripped(5) Five-Nines(6) that dropped behind.

Gas!(7) Gas! Quick, boys! – An ecstasy of fumbling,
Fitting the clumsy helmets(8) just in time;
But someone still was yelling out and stumbling,
And flound'ring like a man in fire or lime(9) . . .
Dim, through the misty panes(10) and thick green light,
As under a green sea, I saw him drowning.

In all my dreams, before my helpless sight,
He plunges at me, guttering,(11) choking, drowning.

If in some smothering dreams you too could pace
Behind the wagon that we flung him in,
And watch the white eyes writhing in his face,
His hanging face, like a devil's sick of sin;
If you could hear, at every jolt, the blood
Come gargling from the froth-corrupted lungs,
Obscene as cancer, bitter as the cud(12)
Of vile, incurable sores on innocent tongues,
My friend, you would not tell with such high zest(13)
To children ardent(14) for some desperate glory,
The old Lie; Dulce et Decorum est
Pro patria mori.

Wilfred Owen
8 October 1917 - March, 1918

Notes on Dulce et Decorum Est
1.  DULCE ET DECORUM EST - the first words of a Latin saying (taken from an ode by Horace). The words were widely understood and often quoted at the start of the First World War. They mean "It is sweet and right." The full saying ends the poem: Dulce et decorum est pro patria mori - it is sweet and right to die for your country. In other words, it is a wonderful and great honour to fight and die for your country.
2.  Flares - rockets which were sent up to burn with a brilliant glare to light up men and other targets in the area between the front lines (See illustration, page 118 of Out in the Dark.)
3.  Distant rest - a camp away from the front line where exhausted soldiers might rest for a few days, or longer.
4.  Hoots - the noise made by the shells rushing through the air.
5.  Outstripped - outpaced, the soldiers have struggled beyond the reach of these shells which are now falling behind them as they struggle away from the scene of battle.
6.  Five-Nines - 5.9 calibre explosive shells.
7.  Gas! -  poison gas. From the symptoms it would appear to be chlorine or phosgene gas. The filling of the lungs with fluid had the same effects as when a person drowned.
8.  Helmets -  the early name for gas masks.
9.  Lime - a white chalky substance which can burn live tissue.
10.  Panes - the glass in the eyepieces of the gas masks.
11.  Guttering - Owen probably meant flickering out like a candle or gurgling like water draining down a gutter, referring to the sounds in the throat of the choking man, or it might be a sound partly like stuttering and partly like gurgling.
12.  Cud - normally the regurgitated grass that cows chew usually green and bubbling. Here a similar looking material was issuing from the soldier's mouth.
13.  High zest - idealistic enthusiasm, keenly believing in the rightness of the idea.
14.  ardent - keen.

To see the source of Wilfred Owen's ideas about muddy conditions see his letter in Wilfred Owen's First Encounter with the Reality of War.
Vertaling:

Zwaarbeproefd, kromgebogen als oude kerels,
Vloekten we ons hijgend hoestend door het slijk.
Achter ons verdween de gruwel van het front.
Voort ploeterden we, naar verder weg gelegen onderkomens.
Er waren er die lopend sliepen. Anderen, hun laarzen kwijtgeraakt,
Strompelden op bebloede voeten. Uitgeput was iedereen, verstomd, niets ziend,
Doof zelfs voor de vlakbij neervallende gasgranaten.

Gas! GAS! werd er gebruld. Als de donder rukten we
Die rotmaskers net op tijd over ons hoofd.
Een kreeg het niet voor elkaar En krijste vertwijfeld als een dier in nood.
Vaag zag ik door mijn beslagen glazen, in een dichte waas
Als onder water in een snotgroene zee, hoe hij verzoop.

In al mijn dromen, voor mijn machteloze ogen
Stort hij zich op me. Snakt naar adem en verzuipt opnieuw. 

Jij zou ook eens in zo'n afgrijselijke droom,
 Mee moeten lopen met de kar waarop hij toen werd afgevoerd.
Zien hoe hij aldoor zijn ogen opensperde,
Zijn mond open en dicht ging als bij een stomme vis,
En bij iedere gierende ademstoot moeten horen
Hoe het bloed omhoog borrelde uit zijn verrotte longen,
Als gore etter uit een verkankerde wond in een onschuldig lijf.
Mijn vriend, je zou het voorgoed uit je kop laten
Jonge jongens, hunkerend naar heldenroem,
Zo stomweg die godvergeten leugen wijs te maken:
Dulce et decorum est pro patria mori.

(Maar lees toch liever de engelse versie, eventueel met deze poging tot een vertaling erbij. Ik heb zelf een paar aanpassingen gedaan in een versie die ik vond op wiki.)

Mijn leraar engels Ben Bal op de Amsterdamse avondschool liet ons dit gedicht lezen. Sindsdien ben ik het niet meer vergeten. Bovendien heb ik menig actie gevoerd tegen gifgasexporten, waar Nederland in de jaren tachtig van de vorige eeuw nog zo groot in was. (zie bijvoorbeeld: Nederland en de chemische wapens van Irak)

Wapenembargo Europa – Rusland

$
0
0
Nadat de Verenigde Staten al tijden druk uitoefende op de Europese Unie om zwaardere sancties tegen Rusland in te stellen, was het op 1 augustus zo ver. Import en export van strategische goederen uit en naar Rusland werd verboden. Er zijn wel eens sancties voor minder ingesteld. Ook voor meer ook niet, maar dan betrof het bijvoorbeeld de vrienden in Jakarta (1959-1966, 1975) of Chili (1973), of Bagdad (1980-1987). Op een wapenembargo naar Rusland is weinig af te dingen, alleen gaat het hier niet alleen om sancties vanwege grove schendingen van mensenrechten, maar vooral als een middel in al decennia durende (Amerikaanse) strijd om rol van Rusland te verkleinen.

De wapenindustrie van Rusland wordt door de sancties nauwelijks getroffen stelde Trouw onlangs. Cijfers van de EU op de website van het Europees Netwerk tegen Wapenhandelwaren daarbij een indicatie. De financiële omvang ervan is inderdaad klein. Maar de samenwerking tussen Rusland en Europa was groter dan het lijkt (nog los van het wegvallen van de Oekraïense industrie waarmee de Russische was verweven).

In het militaire vakblad Jane's Defence Weekly van beging augustus zetten Charles Forrester en Matthew Smith die samenwerking op een rijtje: Up in arms: The impact of Europe's sanctions on Russia(JDW 6/8/14, pp. 20-21). De schrijvers wijzen er allereerst op dat Rusland tot het selecte groepje landen behoort dat vrijwel zelfstandig is als het gaat om wapenproductie.

Eind juli jl. stelde Vladimor Putin dat: “Het is onze taak om ons zelf te beschermen tegen het risico van buitenlandse partners die hun contractuele verplichtingen niet nakomen.” Vooral op het gebied van wapens voor de landmacht zijn projecten gestopt, zoals die met Renault voor gevechtsvoertuigen en met Rheinmetall voor simulatie-apparatuur voor de landstrijdkrachten. Rusland accepteerde dit laatste niet en haalt Rheinmetall voor de rechter.

Ook op het gebied van militair maritieme samenwerking wordt de samenwerking teruggeschroeft. Een project tussen het Italiaanse Ficantieri en het Russische Rubin Central Design Bureau om een air independent diesel aangedreven (AIP) onderzeeër te ontwikkelen is beëindigt. De grootste order draait om de controversiële aanschaf van amfibische schepen van de Mistralklasse die de Franse werf DCN gaat leveren. Afgelopen week riep de Oekraïne de Fransen nog op dat niet te doen, maar onder het embargo mogen al afgesloten contracten doorgaan, zo ook deze mega-order (waar destijds ook de Nederlandse scheepsbouwer Damen voor in de race was).

De Fransen hebben meer banden met de Russische industrie. Thales startte in 1994 de samenwerking met Rusland. Die samenwerking draaide om de technologie voor helikopters (Ka-52), gevechtsvliegtuigen (Su-27, Su-30) trainingsvliegtuigen (MIG-AT), tanks (T-90). Thales wil niet zeggen wat de boykot van Rusland voor het bedrijf zal betekenen. Safran werkt sinds 2012 samen met Russian Helicopters bij het onderhoud van Ka-62 en Ka-226T helikopters. In 2009 ontwikkelde Safran's Turbomeca samen met Russian Helicopters motoren voor militaire en overheidshelikopters.

Diamond Aircraft uit Oostenrijk kondigde in 2013 aan dat het een assemblage lijn voor DA42vliegtuigen in Rusland zou vestigen en ook kennis voor het produceren van  dronesmotoren naar het land zou exporteren. De Brits-Italiaanse helikopter fabrikant AgustaWestland werkt samen bij het produceren van een civiele helikopter (AW139) en kwam in 2013 overeen met Russian Helikopters on een één motorige heli te ontwikkelen.

Belangrijker dan de wapens zelf is het gereedschap om ze te maken. Op dit gebied is Rusland niet onafhankelijk. Siemens sloot in april dit jaar een contract met de Rostec dochter Stankoprom voor het ontwikkelen van machine gereedschap. In augustus 2013 bekrachtigde Siemens ook al een contract met Russian Helicopters om hun R&D op een hoger peil te brengen. Ook op het gebied van machinewerktuigbouw zal Rusland zijn afhankelijkheid afbouwen. Om de gaten te dichten zal de Russische overheid meer geld in de industrie pompen en zullen bedrijven privaat kapitaal aan gaan trekken.


Voor de export van kalashnikov geweren is het embargo slecht nieuws. De focus op export naar Europa en de VS door de producent ervan was bedoeld om uit de schulden te komen. Dat Rusland voor wapenexporten actief andere klanten gaat zoeken, ligt voor de hand, zoals bijvoorbeeld Iran. Met dat land sloot het de eerste week van augustus al een handelsverdrag waarbinnen de export van ongedefinieerde technologie valt. "Het is goed mogelijk dat de partijen de militair-technische samenwerking zullen herstellen. (...) En dat betekent tientallen miljarden dollars," aldus Rajab Safarov, directeur van het Centrum voor Hedendaagse Iran Studies in de Ukraine Business Daily (7 augustus 2014).

Het embargo is geen deel van een oplossing, maar juist van het probleem; het is middel in de verscherping van de tegenstellingen. Rusland is niet meer de Sovjet Unie van indertijd. De militaire uitgaven liggen bijvoorbeeld net boven die van Frankrijk, maar zijn veel kleiner dan die van het Verenigd Koninkrijk en Duitsland samen (zie figuur). Meer aandacht voor de Russische positie zou dan ook geen kwaad kunnen. Niet om het beleid van Putin en consorten goed te praten, maar omdat het opkloppen van conflicten niet in het belang van Europa is. Daar hoort ook bij dat Europa zijn eigen wapenaankopen (raketschildbijvoorbeeld) en uitbreiding van de machtsinvloed naar het oosten tegen het licht houdt.

Geschreven voor Konfrontatie

De week in wapenhandel; de keizer is naakt

$
0
0
L.S.

Je vroeg je af of wapenexportbeleid in Nederland wel een item is. Aangezien ik toch een blog voor Konfrontatie moest schrijven, nam ik me voor om te proberen een weekdagboekje te schrijven over wapenhandel met een Nederlands tintje. De voorgaande week eindigde ermee dat het Wapenexportdebat in de Tweede Kamer over 2013 uitgesteld is. Misschien is dat maar goed ook, want de feiten zijn nog niet eens gepubliceerd. Het lijkt wel alsof juist de ambtenaren die controle mogelijk moeten maken door de Regering worden afgeslankt en -gedankt. Ze kunnen hun werk in ieder geval niet aan. Je kan je afvragen of een debat zonder beloofde gegevens wel zin heeft.

Zaterdag 27 en zondag 28: de Volkskrant bericht over korruptie bij de aanschaf van politiewapens. De voormalig Amerikaanse wapenhandelaar Richard Bistrong zegt: “... of het nu om Afrikanen ging, of om Nederlanders, dat deed er niet toe.”Technisch Bureau H.A. Muller B.V. wordt genoemd als een Nederlands contact. In de jaren negentig las ik veel schietsportblaadjes. Er waren maar twee Nederlandse wapenhandelaren die me daarin opvielen. De eerste was Fred van Yperen, voormalig politieman en eigenaar van J.F.Y. uit Maarssen/Loenersloot. In de jaren negentig ontving hij bijvoorbeeld een partijtje aanvalsgeweren, waarvan niemand het fijne wist. Fred is inmiddels naar Oost-Groningen verhuisd en overgestapt op de handel in sportartikelen en motor- en fietsonderdelen. De andere was Technisch Bureau Muller uit Arnhem dat nu door de Volkskrant is beschreven.

Een andere veel grotere corruptie zaak haalt de pers in Nederland al niet meer sinds 2011. Afgelopen weekend kwam de Zuid-Afrikaanse met nieuwe informatie. Thales betaalde eind jaren negentig president Zuma, destijds nog vicepremier, smeergeld om er zeker van te zijn dat Zuid-Afrika wapens van het Franse concern bleef kopen. Nog steeds is de onderste steen niet boven. Nederland heeft een belangrijke poot binnen het Franse concern. Thales ontkende later deze week de feiten. Je zou denken Nederlandse pers bijhouden die zaak.

Maandag 29 kwam het belangrijkste wapenhandelnieuws niet uit Nederland, maar uit Engeland. Het bedrijf Chemring leverde traansgas aan de politie van Hong Kong. Dit werd ingezet tegen de demonstranten. Chemring verklaarde vrij snel na het bekend worden van dit nieuws dat het zijn leven zou beteren. Onzin beweerde de minister van Buitenlandse Zaken, Philip Hammond, CS gas kan je overal kopen, dus maak je niet nodeloos druk. Levert of voert Nederland ook traangas door? Ja vooral aan het ondemocratische Golfstaatje Oman en een beetje aan rumoerige Indonesië. Doorvoer vindt plaats naar Oman (uit het VK) en het ook niet frisse Qatar (uit Frankrijk).

Dinsdag 30: Vandaag worstel ik me door het zakendoen met Duitse vrienden van de Nederlandse zakenman Fentener van Vlissingen in het interbellum. Steeds opnieuw moet ik wennen aan het idee dat Nederland in die jaren niet alleen neutraal, maar ook nogal Duits georiënteerd was.

Verder ontvang ik een op de persoon opgestelde reclame voor een defensie-industrie bijeenkomst in Qatar of ik en mijn bedrijf geen belangrijke bijdrage willen leveren aan land-, lucht- en zeemacht. Zucht.

Woensdag 1: Nogmaals zucht. Pas van vandaag lees ik een bericht uit de Dagen Nyheter van afgelopen maandag. Het gonst al een week van Arms Trade Treaty (ATT) berichten in de internationale pers. Binnen anderhalf jaar heeft men al voldoende landen die hun deelname aan het verdrag hebben bekrachtigd. Iedereen blij. Zelfs die verrekte mensenrechtenschenders zullen zich er iets van gaan aantrekken, aldus de directeur van het Control Arms secretariat Anna MacDonald. Veel verandert er feitelijk niet door voor de grote wapenleveranciers. Gek dat zoveel geld en tijd is gaan zitten in iets wat vooral een PR-operatie is en geen hout snijdt.
In de Zweedse krant lees ik dat er veel verandert. Voor het eerst spelen ook vrouwen een afweging of er al-dan-niet geleverd moet worden. De vrouw die het schrijft is een Zweedse schoonheid, maar dat is geen excuus voor het oplepelen van NGO-propaganda. Denk zelf na. Er zijn geen wapens gericht tegen vrouwen. Vrouwen zijn onmiskenbaar belangrijke slachtoffers van wapengeweld, net als kinderen, ouderen en alle anderen die toevallig in de weglopen of juist niet kunnen weglopen. Dit punt werd al gedekt door het criterium dat geen wapens mogen worden geleverd waarmee de mensenrechten geschonden kunnen worden. Gabriella Irsten, politiek medewerkster van de Women International Leaque for Peace and Freedom (WILPF) beweert in het artikel terecht dat de Zweedse wapenregels tot nu toe vaag waren. Maar in die zin is de ATT geen enkele verbetering. Zweden onderschreef eerder de net iets minder vage Europese wapenexportregels die door dezelfde groepen die nu de ATT hebben bekokstoofd werden uitgebroed (evenals de Gedragscode daarvoor). In de geest zijn het mooie documenten, maar naar de letter – en daar gaat het uiteindelijk om – zijn ze niet meer dan een gescheurd vangnet waarmee op zijn best alleen de grootste vissen zijn te vangen. Waarom iedereen dan zo blij danst op de kade is de vraag.

Donderdag 2:Leesik dat het State Department op 1 en 2 oktober op bezoek is in Amsterdam om het Amerikaanse wapenexportbeleid uit te leggen. De Verenigde Staten houden er een streng eigen beleid op na dat vooral bedoeld is om de wereldwijde belangen van de VS te ondersteunen. Economisch gewin is ondergeschikt aan machtspolitiek. In Europa is dit vaak andersom. De Amerikanen zijn ook nogal streng bij overtredingen. Een nulletje of zes boete is niks. Om dat te te voorkomen en uit te leggen, komen ze jaarlijks langs.

Vrijdag 3 ga ik fietsen en zwem in zee. Praat over tuinieren en natuur. Even denk ik er nog over om een bericht op te nemen dat het Nederlandse Parlement opzoek gaat naar een nieuwe duurzame huisbank zonder wapenhandel. Ben benieuwd welke dit wordt. Maar laat het er bij zitten. Trappen maar. Libellen en koolwitjes schieten voorbij.

Vandaag 4 heb ik een antimilitaristische reünie. Dat kan ook nog.

Ik heb begrepen dat maandag Stop Wapenhandelmet een uitgebreide brief met aandachtspunten komt. Er is meer dan genoeg om je druk over te maken en eveneens meer dan genoeg dat de Nederlandse pers, laat staan de politiek, niet haalt en daar wel thuis hoort.

Vriendelijke en strijdbare vredesgroet,

Martin Broek

East meets West on weapons and conflict

$
0
0
Introduction 

INDO Defense arms fair, Jakarta 2014
The European Network Against Arms Trade started to work on arms trade to Southeast Asia in 1994, when it was campaigning, together with Indonesian activists, against arms export to Indonesia, at that time a military dictatorship.

The first publication contained a quote of François Heisbourg, at that time CEO of Matra military missile company (now MBDA). He observed that the increasing arms budgets in South East Asia showed great similarity with that of Europe at the eve of World War I.

Twenty years later, April 2014, David Pilling wrote in the Financial Times

 “Almost every Asian nation is building up its capacity in the air and on the sea. The people of the region must hope that it is a complete waste of money.”

Both quotes express the fear that the arms build-up in Asia contributes to the risk of armed conflict. In his article- 'Asia follows China into an old-fashioned arms race'– Pilling argues, like many observers do, that the trend of increasing arms budgets will gather pace in the coming years. His article was published after the release of Military Expenditure 2013 figures by the renowned Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI), which also highlighted the growth of Asia's military budgets.


The International Institute of Strategic Studies' (IISS) in London estimated, based on 2012 figures, that the Asian defence expenditure is exceeding that of Europe. (See e.g. The European Union As A Security Actor: View From India, Eurasia Review, August 26, 2014.) Due to the present economic crisis, the European budgets are declining, while those in Asia continue to grow. Looking in a more political way at the figures however, one notices that most big Asian spenders belong to the Western sphere of influence: Australia, Japan, Turkey and South-Korea. And as the European Union is still responsible for 16% of military spending and the US even for 37%, the big military spending is still taking place in the West, not in Asia. Based on spending figures one must conclude that Western military superiority is still unchallenged.

Moreover, a division by region instead of continent gives a more balanced view. In green, the regions with declining military budgets in 2013. However in absolute spending figures Europe and the US are still the main military spenders. We have to wait for the 2014 and beyond figures to see if this trend continues. In reaction to the conflicts between Russia and Ukraine on the one hand and the situation in Iraq/Syria on the other hand the trend might reverse into the direction of larger military budgets again. One sees this debate on the political and military level gaining speed. The fact that the UK government recently announced to spend £3.5 billion on armoured vehicles in the next three years while also warning about the dangers of “prioritising social welfare” is an example of where the debate is going. Governments are willing to sacrifice social security (the right of access to nutrition, health care and education) to military security.

 



Arms Trade
 
Growing military budgets will benefit military companies. Of the fifteen largest military companies nine are US-based and five are located in Western Europe. Russia has only one military company among the top-fifteen.

Roughly a quarter of the military budgets are spend on arms acquisitions, which makes over 400 billion US$. The rest of the budget is spend on issues such as soldiers wages (50%), fuel, buildings, repair and overhaul etc. Of the 400 billion on arms, roughly one fifth is imported and makes up the global international arms trade. SIPRI gives a value of US$ 43 billion for 2011, but due to the incompleteness of available figures it states that: “However, the true figure is likely to be higher.”


When looking into the most recent figures as provided by the US Congressional Research Service (CRS) for 2011: “The value of all arms transfer agreements worldwide (to both developed and developing nations) in 2011 was $85.3 billion. This was an extraordinary increase in arms agreements values (91.7%) over the 2010 total of $44.5 billion. This total in 2011 is by far the highest worldwide arms agreements total since 2004.” In this year 2011, the US has exported its largest amount ever for a single year in the history of the U.S. arms export program: $66.3 billion. Three quarters of the total global arms trade comes from the US. Followed by Russia with $4.8 billion in arms trade agreements in 2011. But the trend is that regional arms producersitself get a share in production of weapons. Indonesia e.g. has the policy that Indonesian firms must control at least 51 per cent of a joint defence project, and the other 49 per cent can be in the hands of its foreign counterpart (2012 Defence Industry Law). The law is part of Indonesia's strategy to provide the country with a strong defence industry by 2024. The policy is financially backed by 100 trillion rupiah ($8.25 billion) since 2010, Indonesia's defence-industry has reached this year 40 per cent of what is considered lowest essential level, according to Timbul Siahaan, the Indonesian director general for defence potential.
The so-called Grimett-report of CRS also shows that the three major arms suppliers to Asia are Russia, the US and Western Europe. 




2009
2013
2008
2012
Country

2008

2009

2010

2011

2012

2013

 Total
1
1
India
1867
1996
2897
3566
4524
5581
20431
2
2
China
1992
1453
943
1020
1631
1534
8573
3
4
Pakistan
1047
1210
2201
1051
962
1002
7473
4
9
UAE
749
560
605
1213
1154
2245
6524
5
3
S Korea (ROK)
1647
815
1242
1469
1039
188
6399
6
5
United States
944
973
1113
1014
1215
759
6017
7
6
Algeria
1529
1065
808
1135
877
342
5756
8
7
Singapore
1174
1522
1018
933
824
142
5613
9
11
Saudi Arabia
339
733
986
1160
866
1486
5569
10
8
Australia
405
756
1489
1585
894
303
5432
11
10
Turkey
675
733
469
642
1528
604
4651
12
13
Venezuela
743
358
208
594
691
476
3069
13
14
United Kingdom
529
389
503
355
599
438
2813
14
20
Morocco
46
39
296
1411
807
43
2640
15
16
Egypt
336
159
686
635
312
501
2628
16
15
Malaysia
508
1512
421
5
47
113
2606
17
17
Iraq
380
402
453
658
504
203
2600
18
12
Greece
516
1225
648
77
33
66
2564
19
24
Vietnam
172
62
152
1018
758
369
2531
20
25
Afghanistan
152
346
377
672
579
216
2344

Table: SIPRI database major recipients of arms 2008-2013 

 
The ranking of SIPRI shows that of the 20 major recipients of arms in the period 2008-2013, the first three were Asian, notably 1) India, 2) China and 3) Pakistan. Singapore ranked 8, Malaysia ranked 16 and Vietnam ranked 19, all three are South East Asian countries.
 

A case study: Cam Song military shipyard
 

To give some insight in the world of arms trade we will have a closer look at an example of trade between the Netherlands and Vietnam. Just 100 kilometres east from Hanoi, at Cam Song, the biggest Dutch naval shipbuilder has established a Dutch-Vietnamese wharf joint venture. As soon as the wharf was established, it started to build small vessels for the Australian navy. But more important are the plans to build four major surface vessels for the Vietnam navy, equipped with MBDA Exocet surface target missiles and 12x MBDA MICA VL surface-to-air missiles. Although often described as patrol vessels for coast guard duties, these ships have much more capabilities than just for patrols; notably when armed with these missiles these are full scale warships. Two of the ships will be build in the Netherlands, the other two in Vietnam. It is a win-win for both owners for which Vietnam will pay an estimated € 700 á 800 million. Although the price of the ships is kept secret so far, it can be deduced from the size of the ships and recent comparable sales to Morocco and Indonesia. The deal will most likely include technology transfers; no arms deal is thinkable without that nowadays. So far, no arms export license is applied for by the Netherlands seller, probably due to difficulties in providing finance for this major arms transfer. The four ships are a clear example of regional naval build-up.

The Netherlands is not the only country doing military business with Hanoi. In the autumn of 2014, the United Stated eased its arms embargo on Vietnam. The decision prompted reaction by some republican US-senators urging President Obama to rethink his decision to ease a decades-old arms embargo and instead condition US arms sales to Vietnam upon specific progress to Vietnam’s human rights record. But the message is mixed with other interests. They also want to see Vietnam beefed-up against China “In their letter to the President, the senators expressed support for U.S. efforts to help improve Vietnam’s maritime defence capabilities given China’s aggressive territorial claims.” Arms exports may be authorized in the best interests of U.S. foreign policy, national security, and human rights concerns on a case-by-case basis when in support of maritime security and domain awareness, states the Final rule. Human Rights and Power politics go hand-in-hand here.

This brings us to the issue of territorial disputes around the Paracels and Spratlys, to which these naval build-ups seem to be a response. These disputes are big issue in South East Asia, but not well-known in Europe (apart from some scholars). One can legitimately ask the question why there should be such a military build-up when diplomatic solutions can lower the tension, as is shown by the recent agreement. One can even ask if these military build-ups do not endanger more peacefull solutions such as diplomacy. Those questions are rarely asked but but to ask them might be in the interest of the people of South East Asia.

Another main Dutch arms producer, Thales Netherlands, is not only involved in the Vietnam deal, but is at the same time working with the Chinese supposed enemy. The Dutch company is supplying the radar and command, control, and communication systems for Chinese build warships to be sold to Algeria (a €21 million or US$28 million deal). On the website of renowned military publisher IHS Jane's is stated: “To mitigate concerns about possible industrial espionage in China, Thales will install sensitive components and software only after the vessels have been delivered to Algeria.” But it is undeniable that the cooperation between Thales Nederland and China Shipbuilding is strengthening the later and is profitable for both. The cooperation sands the barriers of the EU military embargo on China. Two major Dutch arms producers are supporting two parties in the same conflict on the Spratlys. Armed forces and governments on one side of the globe and arms companies on the other side stress that the military 'solution' to a conflict is the sensible way, more effective than any other, more sustainable solution. One can wonder if it is about peace and security or about profit and power.

Arms trade campaigning
 
NGO's in Europe campaigning on arms trade mostly focus on corruption in arms deals, the relation between arms trade and human rights violations and the abuse of scarce resources in the country of destination for expensive arms contracts. Most campaigners and researchers on arms trade consider South East Asia as a region for specialists. The raising military export to the region however demands more attention.



One way in getting more influence as a campaigner is just to publicize the facts. Here under a screen shot of the European Network Against Arms Trade database, based on the fairly inaccessible official annual EU reports on arms sales. Information in this database can be filtered for year, weapon type and country of origin or destination. It is a easy tool for a quick overview. In the example data have been selected on year 2012 and country of destination China.

Final remark

The arms trade is a push market, where companies work hard to get new costumers convinced of the need of the newest, most expensive technology. South East Asia is a very profitable region for European arms companies. People should worry for the peace in South East Asia, as Financial Times journalist Pillings was quoted at the beginning of this article. Arms races generally do not contribute to peace and security, on the contrary.



Martin Broek
 
Published: Stop Wapenhandel, November 2014 
Made possible with the kind support of the Trans National Institute (TNI).

Stop Wapenhandel is an independent foundation researching and campaigning against arms trade and arms production. Stop Wapenhandel is supported by gifts. Please help and donate on bank account NL.11.TRIO.0390.407.380 for Stop Wapenhandel, Amsterdam

Het lijkt wel wapenbeursseizoen

$
0
0
Afgelopen week gingen vredesactvisten en solidariteitsactivisten met Palestina in Rotterdam protesteren tegen het jaarlijkse symposium van de Nederlandse Inschakeling Defensie en Veiligheid (NIVD). Dit jaarlijkse feestje gaat samen met een exhibition, het newspeak woord voor een wapenbeurs. Kort voor het symposium, vertelde woordvoerder van de NIVD, Mat Herben, de pers dat een van de deelnemende bedrijven, het Israëlische Elbit, een raketsysteem niet zou tentoonstellen, vanwege angst voor de protesten. Dus voordat de spandoeken uitgerold werden, was de actie al succesvol, en kreeg mede daarom veel media aandacht. Gelijkertijd werden er wel een aantal gevechtsvliegtuigencontracten gesloten, voor de F-16and F-35(Joint Strike Fighter).

Op 1 december zal de wapenbeurs IDEAS2014 openen in Karachi, Pakistan. Vele top militairen en VIP's zullen aanwezig zijn. De organisatie verzekerde dat alle noodzakelijke veiligheidsmaatregelen zijn genomen om een veilige omgeving te creëren voor de meer dan 200 bedrijven uit 23 landen, en meer dan tachtig afgevaardigden uit zo'n vijfenveertig landen. Het is de moeite waard, want zoals de Pakistan Observer stelt, de uitbundige militaire bestedingen van India “betekent ook een zware uitdaging aan de buurlanden.” Kortom wat een Zuid-Aziatische wapenwedloop genoemd kan worden is reden om zelfs meer wapens te verkopen.

De Nederlanders bereiden een tripje voor naar de IDEX wapenbeurs in Abu Dhabi. In februari 2015 organiseren de NIVDen de Netherlands Aerospace Group (NAG) dit in samenwerking met de ministerie van Buitenlandse Zaken, Economie en Defensie. Minister van Defensie Jeanine Hennis-Plasschaert zal persoonlijk het hoofd van de delegatie zijn. De Nederlandse deelname aan IDEX zal zich voornamelijk richten op marine technologie, maar er is meer. (Zie de IDEX website voor het meest actuele overzicht van deelnemers.) De Nederlandse stands staan tussen die van Rusland en Turkije in. Het Midden-Oosten is de regio met de hoogste militaire uitgaven na de NAVO-landen en Oost-Azië. Voor wapensmeden is het absoluut de plaats om heem te gaan.

Dichter bij huis is een volgende mogelijkheid om verkopen en winsten op te vijzelen. Van 3 tot 5 juni gaat het wapen-industriecircus naar Rotterdam voor de Underwater Defence Technology (UDT) beurs. Onderzeeërs, torpedo's en sonar, het hele scala onderwater moordenaars zal er aanwezig zijn. Sommige onderzeeërs zijn of worden bewapend met nucleaire wapens, zoals die van Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, VS en Israël. De laatste keer dat UDT zijn tenten in Nederland opsloeg was in 2005 in Amsterdam. Bedrijven zoals Lockheed, Martin, Airbus (EADS), Thales, Raytheon, British Aerospace en Finmechanica waren aanwezig. Samen namen ze destijds eenderde van de wereldwijde wapenverkopen voor hun rekening. De 2005 UDT-wapenbeurs stuitte op stevige protesten en was enkele uren effectief geblokkeerd. De burgemeester van Amsterdam, Job Cohen, stelde dat hij de beurs niet kon sluiten, maar hij was er ook niet blij mee. De Socialistische Partij protesteerde de tentoonstelling van bommen.
In 2014 stelde de Rotterdamse partijen NIDAen SPvoor om wapenbeurzen uit de stad te weren. Burgemeester Aboutaleb wil dat er binnen de gemeenteraad een debat wordt gevoerd rond de wenselijkheid van wapenbeurzen in de stad. Dit als reactie tegen de NIDV-beurs.

Het stoppen van wapenbeurzen heeft een geschiedenis. De International Training and Exhibition Conference (ITEC) bijvoorbeeld kreeg eind jaren negentig te maken met protesten van leden van de Haagse gemeenteraad. In 1999 bezochten ze de beurs (samen met een vertegenwoordiger van ITEC mocht ik vertellen wat er te zien was). ITEC ontmoette daarna overal protesten, in Amsterdam, Den Haag en Keulen. Volgend jaar wordt de beurs georganiseerd in Praag. Franciscaanse demonstranten, die ITEC door heel Europa volgen, mochten een volgende overwinning incasseren. De gemeenteraad van Keulen verklaarde dat het met drie maal ITEC faciliteren in de Kölner Messe genoeg was geweest!

Het is wapenbeursseizoen. Het protesteren tegen wapenbeurzen kan de mode worden deze winter en voorjaar. 

Geschreven voor Konfrontatie en Stop Wapenhandel (english)

Arms fairs season

$
0
0
Arms trade, walks over bodies,
NO arms fair in Ahoy, Rotterdam.
foto: Martin Broek
Last week Dutch peace activists and the solidarity movement with Palestine went to Rotterdam to protest against the annual symposium of the Dutch Defence and Security Association (NIVD). This annual party is connected to an exhibition, the newspeak word often used for an arms bazar. Just before the symposium, the spokesman of the NIVD told the press that one of the participating companies, Elbit from Israel, was not showcasing a missile system, because of fear of the protests. So even before waving the banners the protest was already succesfull, and received broad media attention. At the same time however, the several contracts on fighter aircraft F-16 and F-35 (Joint Strike Fighter) where conclued at the arms fair.

screenshot IDEAS2014
On December 1, defence exhibition IDEAS2014 will open in Karachi. Dozens of top military officials and senior dignitaries are expected to attend. The organisation assured that all the necessary security measures are taken to provide a safe and secure environment for the more than 200 companies from 23 countries, and more than eighty delegates from more than forty five countries. It is worth the effort, because, as was stated in Pakistan Observer, the military spending spree of India “is also posing a serious challenges to other neighbouring countries.” So what may be called the South Asian arms race is the reason to sell even more.

screenshot IDEX website
The Dutch are preparing a trip to the IDEX arms fair in Abu Dhabi. In February 2015 the NIVD and the Netherlands Aerospace Group (NAG) organises this in cooperation with the ministries of Foreign Affairs, Economic Affairs and Defence. Minister of Defence Jeanine Hennis-Plasschaert will be heading the delegation in person. (See the IDEX website for the most recent overview of participants.) The Middle East is the region with the highest military expenditures after NATO countries and East Asia. So for arms manufacturers, it is absolutely the place to be.

screenshot UDT website
Closer at home there will be a next chance to raise sales and profits. From June 3 to 5 the whole circus of the international arms industry will be coming to Rotterdam harbour for the Underwater Defence Technology (UDT) fair. Submarines, torpedo's and sonar, all the hidden under-surface killers will be presented here. Some are or will be armed with nuclear weapons, like those subs of France, UK, US and Israel. The last time the UDT fair was organised in the Netherlands the event took place in Amsterdam. Companies such as Lockheed, Martin, Airbus (EADS), Thales, Raytheon, British Aerospace and Finmechanica were at show in 2005. Together they counted for one third of all arms sales worldwide. The 2005 UDT fair met with fierce protest by peace activists and and was blockaded effectively for hours. The Major of Amsterdam, Job Cohen, stated at that time that although he could not close the fair, he was not happy with it either. The Socialist Party opposed the exhibition of bombs.
In 2014, several political parties in the Rotterdam city council supported a proposal to ban arms fairs altogheter from the city of Rotterdam. Major Aboutaleb proposed a proper debate on arms fairs in the city, in response to the protests against the NIDV fair.

screenshot ITEC website
The banning of arms fair has some history. The International Training and Exhibition Conference (ITEC) for example first met with objections from the members of the Haque city council in 1999 who visited the fair. ITEC met with protests everywhere ever since, in Amsterdam, the Haque and Cologne. Next year the fair will be organised in Prague. Franciscan protesters, who follow the ITEC arms fair all over Europe, booked another victory in 2014 when, just like Amsterdam which declared ITEC not welcome for 10 years, the city council of Cologne decided that hosting ITEC for 3 times in the Kölner Messe has been enough!

It is the arms fair season. Protesting arms fairs may become fashion for this winter and spring.

Written for Stop Wapenhandel and Konfrontatie (Dutch, with some more links).

Arms trade in the real world

$
0
0
Recently, the Dutch parliament and government had their annual debate on arms export policies of the previous year. Although the debate is supposed to include an evaluation of individual arms trade licenses, these were not on the agenda, resulting in a large number of questionable exports not addressed, such as optical instruments, parts for armoured vehicles, aircraft, and naval vessels for Israel, armoured vehicle parts for Colombia, assault rifles for Ecuador, mortar technology for Ethiopia, and more. (See for an overview of Dutch arms export licenses in 2013 the 47 pages list aggregated by Stop Wapenhandel.)

During the parliamentary debate, the Dutch Minister of Foreign Affairs stated that allies are treated differently from non-allies when the application for an arms export license is checked against export rules. Country at stake was Saudi Arabia, the biggest global buyer of European arms in 2012 (the most recent year year for which EU figures are available). From the Netherlands, Saudi Arabia received parts for military simulation equipment, a search radar, and Typhoon and F-15 Eagle fighter aircraft equipment. This was even before the Saudi's joined the military actions against ISIS in which the Netherlands is also participating.

(Cartoon text:  “We should not trample human rights under foot.”)

Dutch foreign minister Koenders made clear during the arms trade debate that all arms export licenses are checked individually, but also that a ally meets preferential considerations. Apparently this counts in the extreme for Saudi Arabia, which fails on all relevant criteria when checked against the rules for arms exports licensing. For example, it took part in the intervention in Bahrain against the popular uprising in 2011, it publicly executes the death penalty by beheading for unlikely crimes such as witchcraft, it finances Salafists in a region ranging from Mali to Bangladesh (often with deadly violent effects), it is heating the conflict with Iran, and is allegedly arming Islamists in the Iraq/Syria conflict. But it is rich in oil, it gives space for Western military bases, even after a major withdrawal of US troops in 2003, and is now an ally in fighting the Islamic State.

For allies, the rule not to export arms to countries with a bad human rights record and the risk to provoke or prolong regional armed conflict apparently is of minor importance. It illustrates how arms trade policy still is an issue of power politics. It is not difficult to find more examples in the EU of power politics connected to arms sales. The Polish government recently decided to sell 1,000 Beryl assault rifles to the Nigerian military. The rifles are produced by Fabryka Broni Lucznik, part of the country’s state-run Polish Armaments Group. The company expects to deliver 5,000 more next year and hopes interest for the product is raised elsewhere. To put it mildly, there is friction with human rights in this arms export. Torture is freely used by the Nigerian security agencies to obtain intelligence from suspects. Overall there is a lack of respect for human rights by Nigeria's military and security forces. The Nigerian Premium Times recently phrased it like this:“The Nigerian Police Force is unwilling to shed the dangerous toga it has donned over time as an institution of repression similar to what the Armed Forces of the Saddam Hussein's era were known for in Iraq.”

But help is on its way. Nigeria and the European Union are enhancing cooperation to end the insurgency of Boko Haram. The EU is focusing on human rights and on civil military cooperation training support. This should improve the human rights record of the Nigerian forces. For a start, President Goodluck Jonathan downplays the worries. Human rights abuses are happening but generally exaggerated, he stated, in line with the lessons British comedian Mark Thomas gave to dictators at the Defendory arms fair back in 1999. Deny structural misbehaviour, said Thomas in front of hidden camera's to these dictators, but admit a bit of torture. That is what public opinion will accept. The denial of the Nigerian president however may stand in the way of the badly needed improvements. But the Polish government is already anticipating on them to happen and gave the green light for a massive arms export. Or is it a choice between two evils?



Ignoring export rules can also work the other way around. The French decision not to deliver two Mistral helicopter carriers to Russia did not follow from any EU arms export obligation, according to the Dutch minister of Foreign Affairs, because the deal was made before the arms embargo to Russia came into power and there was no obligation to halt it. The French sale however did not fit into the dominant US and European policy towards Russia, pressure on Paris reached a high level and the Elysée jumped ship on the sale. Minister of Defence Jean-Yves Le Drian declared that the conditions of ceasefire needed to be fulfilled in Ukraine before the carrier delivery could proceed.

Dutch minister Koenders regarded the French decision not to deliver because of the failing ceasefire a new and positive criteria, outside the EU arms export rules and tailor made for this specific case. At the same time, when confronted with supplies of weaponry by Lithuania to the Ukraine, the minister considered this legitimate, because the Ukraine is under Russian pressure. It is not to compare the situation of Ukraine with this to Russia, but apparently the risk to provoke or prolong armed conflicts does not count in this case, according to EU policy. It showed again that the EU arms export criteria are used at random, depending on who is your ally and who is not. Arms trade is predominantly part of foreign policy and power politics.

Written for Stop Wapenhandel


De Groote Klassenoorlog 1914-1918

$
0
0
Herdenkingsmonument in Rue, 31 juli 2014, blog.

Om een omverwerping van de heersende orde te vermijden, kwamen adel en burgerij begin vorige eeuw uit bij oorlog. Oorlog moest de revolutie en de democratisering tegenhouden. Maar het liep anders dan de elite verwacht had.

door Martin Broek

De Groote Oorlog gaat over de plaatsbepaling van wat nu de Eerste Wereldoorlog heet. Het boek is een baksteen dik, niet vast te houden tijdens het lezen en zit barstensvol feiten. Er zijn alleen al 1002 eindnoten… Het lezen ervan is als het overzwemmen van een oceaan vol feitenparels. Iedere parel is mooi, maar iets minder en iets meer oever zou ook mooi zijn geweest.

De Canadese schrijver en historicus van Vlaamse afkomst, Jacques R. Pauwels, vangt aan met de Verlichting in 1789, ‘de mars naar meer democratie en de ontvoogding van de kleine man.’ Hij kan het niet laten ook terug te grijpen op oorlogen die aan de Verlichting vooraf zijn gegaan: de zevenjarige oorlog (1756-1763) en de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog (1775-1783). Die zorgden voor een fiscale crisis en creëerden een revolutionaire situatie. Oorlog baart oorlog, zo wil de schrijver benadrukken.

De centrale stelling van het boek is dat de Eerste Wereldoorlog is begonnen om deze vrijheden de kop in te drukken. Die oorlog was bedoeld om de arbeidersbeweging – die door de reactionairen als te sterk werd verondersteld – te disciplineren en onder controle te krijgen. Pauwels gaat daarin verder. De ‘contrarevolutionaire, antisocialistische’ wereldlijke en geestelijke elite wilde de oorlog gebruiken om de macht van adel, kerk en staat met krijgsmacht en kapitaal weer te herstellen. In die context hadden generaals er geen probleem mee op een dag duizenden mannen de dood in te jagen.

Bewijzen

Pauwels voert een karrenvracht aan personen aan om zijn stelling te onderbouwen, zoals Alexis de Tocqueville, die uit de Franse revolutie leerde dat oorlog er toe kan dienen ‘sociale conflicten te neutraliseren.’ De overdaad aan citaten en opgevoerde personen wordt gebruikt om te overtuigen. Maar is dat nodig? Wel als je gaat geloven in je eigen these dat de Eerste Wereldoorlog een klassenoorlog was en dat je dit tegen de klippen op wilt bewijzen. Dat officieren uit de betere standen kwamen en neerkeken op de soldaten hoeft toch niet te verbazen? In 1980 nog werd ik zelf door een officier geacht zijn schoenen te poetsen, iets wat ik weigerde, maar de man met de gouden strepen op zijn epauletten probeerde het wel. Die bewering van klassenonderscheid tussen rangen en standen wordt pagina’s lang onderbouwd.

Socialisten

Regelmatig moet ik tijdens het lezen van De Groote Klassenoorlog denken aan het boekenplankje vrijwel tegen het plafond boven mijn bureau dat werk bevat van Karl Liebknecht, Rosa Luxemburg en Henriëtte Roland-Holst. En, onvermijdelijk, ook Vladimir Iljitsj Lenin, de man die in het namenregister van Pauwels tot de best bedeelden behoort. Maar Jaurès, de Franse socialist tegen de oorlog die werd vermoord bij het uitbreken ervan – ontbreekt op mijn plank. Allen hebben zich ingezet om de arbeidersbeweging tegen de oorlog en het bestrijden van de eigen klasse te keren en mechanismen van het militarisme te duiden. Ik lees in de biografie van Roland-Holst over Rosa Luxemburg: ‘De val van het proletariaat in den huidigen wereldoorlog is zonder voorbeeld, die val is een onheil voor de menschheid. Maar verloren zou het socialisme enkel zijn, zoo het internationale proletariaat de diepte van dien val niet meten, niet daaruit leren wilde.’

Het doet me ook denken aan de slogan die ik wekelijks voorbij fiets ter hoogte van station Sloterdijk in Amsterdam: ‘No war, but class war‘. Het mocht niet zover komen. De klassen zouden elkaar tussen 1914 en 1918 wereldwijd op dood en leven bestrijden waarbij zo’n 10 miljoen Europeanen om zouden komen. En met het leren wilde het ook niet erg lukken. ‘Bij het uitbreken van de oorlog jubelt de elite, en met reden: aan de stakingen en andere sociale problemen komt plots een einde. De ware of vermeende revolutionaire bedreiging gaat in rook op’, zo begint Pauwels aan het hoofdstuk De godsvrede en het einde van de politiek.

Daarin komt aan de orde het stemmen voor de oorlogsbegroting in Duitsland, de union sacrée (waarin tegenstellingen tussen socialisten en elite werden bevroren) of de censuurwetgeving Defence of the Realm (DORA) in het Verenigd Koninkrijk (wetgeving die nog tot in de jaren ’60 werd gebruikt tegen stakingen). Protesten van de socialisten bleven goeddeels uit. Die zouden de oorlog dan ook verzwakt uitkomen. De vakbonden verdubbelden hun ledental in de oorlogsjaren wél.

Vlaams vluchteling na de val van Antwerpen, oktober 1914. Detail van brons door Albert Termote uit 1923, geplaatst in 1924 door Comite voor de Vluchtelingen.  (zie)                                                                                     Foto: Martin Broek

Animo

Er is een mythe ontstaan rondom de Eerste Wereldoorlog, namelijk dat er sprake van een groot enthousiasme was om te strijden. Dit enthousiasme zou echter van zeer korte duur zijn. Pauwels voert tal van citaten aan om dit duidelijk te maken. Aan Franse zijde vielen in de eerste maand 300.000 doden en gewonden, van de Britse troepen was tegen het einde van 1914 een derde gesneuveld. Dergelijke cijfers geeft het boek ook voor de oorlog in Oostenrijk-Hongarije, Servië, België etc. Generaals beschouwden dit als een ‘malthusiaanse manier om de al te talrijke massa’s uit te dunnen’, aldus de stevige woorden van Pauwels, zonder bronvermelding dit keer.

Om de soldaten aan het front te houden, was stevige propaganda nodig. Pauwels onderscheidt hierin vier stromen: de eigen nederlagen werden verzwegen, de anderen waren de oorzaak van de oorlog, ‘onze’ strijd was rechtschapen, en na de overwinning zou alles beter worden. ‘Wij krijgen noch brieven noch kranen te zien (…) wij marcheren stom en stilzwijgend als slaven van de oorlogsgod’, citeert de schrijver een Franse soldaat. Voor de soldaten speelden drie mechanismen waardoor ze aan het front bleven: dwang, plichtsbesef en kameraadschap. Op de laatste dag vielen nog eens 2.738 doden, meer dan tijdens de landing bij Normandië in 1944.

Pauwels beschrijft ook de verbroedering die op het slagveld ontstond tussen de militairen van verschillende partijen die de in totaal 40.000 km lange loopgraven aan het front bevolkten. Niet alleen de kerstvoetbalwedstrijd van 1914 wordt genoemd, maar ook contacten op dagelijkse basis, zoals bij de Fontaine Père Hilarion waar zowel Franse als Duitse soldaten hun water haalden. Een paar pagina’s later citeert de schrijver een Franse soldaat die zich herinnert dat hij een exemplaar van het tijdschrift Le Petit Parisien inruilde voor een Duitse krant. Het zijn dit soort geluiden over de oorlog die de hoop op een betere wereld bij mij zelfs nu nog, een eeuw later, levend houden.

Koloniën

Het deel van WOI waar geen sprake was van loopgraven lijkt vaak aan de aandacht van de publieke opinie te ontsnappen. De Somme en Ieper zijn WOI, Turkije al veel minder. Pauwels is een uitgesproken links en ook internationalistisch schrijver. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij stilstaat bij een andere reden van de oorlog, namelijk het graaien naar elkanders koloniën en het sneuvelen van soldaten in den vreemde: ‘De Eerste Wereldoorlog als laatste fase van de wedloop om Afrika.’ Soldaten uit de koloniën werden ingezet, maar met weinig respect behandeld.
Ook hier baart de oorlog weer nieuwe conflicten. De door de officieren onderdrukte Ieren zouden zich nog verder van de Britten afkeren. De Japanse veroveringen in Azië resulteerden in de wedijver tussen Tokio en Washington die uiteindelijk tot oorlog met de VS zou leiden. Het verband kan niet ontkend worden, maar dit is een voorbeeld van ‘grote halen snel thuis’ hetgeen in het boek regelmatig voorkomt.

Verderop in het boek wordt het ontstaan van het huidige China aangehaald als resultaat van de Russische revolutie, ook al mogelijk gemaakt door WOI, en een erfenis van een revolutie onder leiding van Mao’s communisten. Tegen welke prijs laat de schrijver weg. Bovendien kan je veel grote geopolitieke en economische processen afleiden uit de wereldoorlog van 1914-1918. Je kan beter niet te grote slagen maken als je zo’n grabbelton – om het wat respectloos te zeggen – gebruikt.
In het hoofdstuk De lange schaduw van De Groote Oorlog brengt Pauwels ons echter met rasse en niet altijd even adequate schreden terug tot op de dag van vandaag in de eindeloze oorlog tegen het terrorisme. Dan haak ik af.

Feiten

Krijgsgevangenen trokken na 20 november 1918 uit Duitsland naar huis. In Enschede werden er tot 20 januari 1919 80.000 Werden opgevangen. (zie)
Foto: Martin Broek

Ook Bismarck komt een paar keer in het boek aan de orde met een krachtige uitspraak. De Duitse industriëlen en landadel vonden elkaar, het was het samengaan van ‘rogge en ijzer’. Verderop in het boek haalt Pauwels Bismarck aan als hij zegt dat Duitsland door de oorlog zijn eenheid in het midden van de 19e eeuw had verwezenlijkt door ‘bloed en ijzer’. Alweer zo’n twee woorden slogan die blijft hangen. Door de veelheid aan feiten ga je dit soort patroontjes herkennen.

Een heel ander feit is de creatie van de Sacré Cœur basiliek die werd gebouwd om vergiffenis te vragen voor de zonden die Frankrijk had begaan, zoals de Commune van Parijs (1871) en de scheiding van kerk en staat (1905), aldus de schrijver. Wederom geen bronvermelding. Jammer, ik voel me dan niet helemaal senang om dit als feit op te voeren. Het kerkgebouw was in 1914 klaar, ‘net op tijd om de mensenmassa’s te ontvangen die door de oorlog God zouden terugvinden’, schrijft Pauwels.

Dat de cavalerie het in de tijd van het machinegeweer nog maar slecht deed, las ik deze zomer al in de New York Times, maar dat aan het Turkse front paarden nog wel eens bruikbare wapens waren, lees ik in De Groote Klassenoorlog. Pauwels voegt daar bovendien aan toe dat het op de blubbervelden van weinig nut was. De Britser generaal Haig weigerde echter afstand van zijn paarden te doen, toen hem bevolen werd om ze te laten verschepen naar Palestina. Zo verknocht was hij aan zijn bereden militairen.

Onlangs besprak ik voor Ravagehet boek De kracht van het paradijs over Europa van Jonathan Holslag. Holslag beschrijft een gordel van onzekerheid die om Europa heen ligt. Pauwels haalt een revolutionaire gordel aan voor WOI die van Spanje, via Italië en de Balkan naar Rusland leidde. Het zijn dit soort schematische wetenswaardigheden die het tot een rijk boek maken. In dit kader past dan weer het feit dat de Italiaanse socialistische partij als enige tot het einde tegen de oorlog gekant bleef. Een partij waaruit ene Mussolini, de uitgever van de krant Avanti, vertrok om zijn eigen partij te stichten. Waaruit de schrijver constateert dat het fascisme voortkomt uit de Grote Oorlog.

Ik kan wel genieten van de kleine feitjes, zoals de theoretische voettocht van België naar Zwitserland door de 40.000 km aan loopgraven. Het geeft mij – hoe banaal ook – een beeld van WOI dat ik voorheen nog niet had. Of dat Thomas Mann het uitbreken van de oorlog zag als ‘zuivering, verlossing van het giftige gemak van de vrede’. Deze schrijver wordt aangehaald om de sfeer in zijn tijd te duiden. Maar dat Mann zich later zou afkeren van die mallotige romantiek, vermeldt Pauwels niet. Is het soms omdat Pauwels zijn betoog ermee zou ontkrachten, indien de schrijver weer op zijn poten wordt gezet?

Liederen

Los van alle gegevens over propaganda, repressie, oorlogshandelingen en machtsspelletjes, valt het boek op door het grote aantal versjes en gedichten dat is opgenomen. De teksten zijn zowel pro als contra de oorlog; kwaad en vriendelijk, ironisch of direct. De teksten zijn divers en ook hier uitbundig veel en altijd vertaald.

In Flanders Fields van John McCrae ben ik door Pauwels opeens heel anders gaan interpreteren. McCrae was een Canadese luitenant-kolonel en bewonderaar van het Britse empire. Hij zag de animo voor de oorlog afnemen en schreef daarom een van de bekendste oorlogsverzen, bedoeld om de soldaten niet alleen moed in te zingen, maar ook aan het front te houden. Meeleven met de soldaten is prima, maar waarom Take up our quarrel with the foe (Neem ons gevecht met de vijand weer op) als versregel? Pauwels verwijst bovendien naar werk van Paul Fussell die dit gedicht ontlede en brandmerkte als een bijzonder krachtig en literair instrument voor oorlogspropaganda.

Er zijn versjes bij waar de schrijver geen genoeg van krijgt. Het valt op zodra je alweer de naam Georg Willis en het gedicht Any soldier to his son tegenkomt. Het zou prettig zijn geweest als Pauwels bij zo’n tweede, derde of vierde keer had vermeld dat het gedicht dit of dat onderstreept. Het zou het leesplezier hebben vergroot. Maar mooi zijn ze vaak wel. Ik kies er één uit:

Tien miljoen soldaten zijn ten oorlog getrokken.
En zullen misschien nooit terugkeren.
Tien miljoen harten van moeders moeten breken
Voor beminden die nutteloos sterven.
Het hoofd gebogen in verdriet
Hoorde ik een moeder eenzaam in haar oude jaren
Mompelen doorheen haar tranen:

Ik heb mijn jongen niet grootgebracht om soldaat te zijn,
Ik heb hem grootgebracht om mijn oogappel te zijn,
Wie heeft het lef om hem een geweer te geven,
Om te schieten op de lieve jongen van een andere moeder?
Laat de naties hun geschillen door bemiddelingen oplossen,
Het zwaard en het kanon hebben hun tijd gehad,
Er zou geen oorlog gevoerd worden,
Indien alle moeders zouden zeggen,
Ik heb mijn jongen niet grootgebracht om soldaat te zijn.

[Oorspronkelijke tekst Alfred Bryan, muziek Al Piantadosi (1915). (Wordt niet vermeld in boek) Zie ook hier. Vertaling Pauwels.]

Twijfel

Heb ik met dit boek nu wezenlijk veel bijgeleerd? Wist ik dan al niet dat militarisme disciplineert, dat de krijgsmacht en er is om de heersende macht haar binnenlandse en buitenlandse politiek uit te laten voeren? De Groote Oorlog als klassenoorlog om het proletariaat weer onder controle te krijgen, daarvan neemt de schrijver gelukkig af en toe zelf wat afstand. Internationale concurrentie om toegang tot grondstoffen (zoals olie, ja toen al), wedijver tussen industriële supermachten (Engeland en Duitsland) en koloniale politiek blijken ook belangrijke drijfveren te zijn geweest.

Even lijkt Pauwels van zichzelf te schrikken en aan zijn eigen stellingen te twijfelen als hij schrijft: ‘Het was de bedoeling om (…) een oorlog uit te lokken. De term ‘uitlokken’ is misschien enigszins overdreven. Maar de Europese elite stuurde zeker aan op oorlog en schuwde het risico ervan niet langer.’ Hier ben ik hem kwijt. ‘Uitlokken’ of erop ‘aansturen’ (wat een meer omvattende benadering lijkt), wat maakt het uit? Een paar bladzijden later schrijft hij weer dat de Duitse adel ‘aasde’ op de oorlog. Ja, mijn beeld van de Eerste Wereldoorlog is veranderd door het boek.

Tijdens het lezen van De Groote Klassenoorlog bekeek ik tevens de catalogus Oorlogsprenten van Jan Sluijters, gemaakt in het kader van een tentoonstellingin Museum de Fundatie in Zwolle. De prenten dienden als cover voor de Nieuwe Amsterdammer. Ze vertellen in detail, woord en beeld veel over de afschuw van en reden voor de oorlog. Het boek van Pauwels is rijker aan feiten. Bovendien: het hoeft niet in een keer uit. Een vat vol schatten blijft. Toch, waarom niet meer in voetnoten gestopt – welke dwaas heeft er voor gezorgd dat deze plaatsmaakten voor eindnoten, zodat ik de hele tijd zit te bladeren – en meer de grote lijn bewaakt? Had er niet het een en ander op een website gekund, eventueel met filmpjes, gedichten, verhalen van elders en activiteiten rond de herdenking of tegen oorlog?

Al voor ik De Groote Klassenoorlog ging lezen en bespreken, wist ik dat ik de cover zou noemen. Die is prachtig, met het futuristische schilderij uit 1915 La Mitrailleuse van Christopher Nevinson. Britse soldaten zitten met een machinegeweer in de loopgraaf. Nevinson heeft gruwelijker werk gemaakt en zijn schilderij Paths of Glory uit 1917 werd een jaar daarna zelfs geweerd uit een tentoonstelling.

titel De Groote Klassenoorlog · 1914-1918
auteur  Jacques R. Pauwels
uitgave  paperback (15 x 22,5 cm) – 672p.
uitgever  EPO, 2014
isbn  9789491297694
prijs  € 34.90


Geschreven voor Ravage Webzine

Wapenexport in de échte wereld

$
0
0
Wapenhandel maakt grotendeels onderdeel uit van de buitenlandse politiek en dient machtsbelangen. Dat maakte het recente Kamerdebat over de wapenexport weer eens duidelijk.
05
Vlak voor het kerstreces vond in de Tweede Kamer het jaarlijkse wapenexportdebat over het jaar 2013 plaats. Hoewel het de bedoeling is dat tijdens deze debatten een evaluatie van de individuele wapenexportvergunningen plaatsvindt, werden deze dit keer niet op de agenda vermeld. Met als resultaat dat een aantal dubieuze leveringen niet werd besproken.

Denk bijvoorbeeld aan optische instrumenten, onderdelen voor pantservoertuigen, vliegtuigen en marineschepen voor Israël, onderdelen voor pantservoertuigen voor Colombia, aanvalsgeweren voor Ecuador, mortiertechnologie voor Ethiopië, enz. (Zie voor een overzicht van Nederlandse wapenexporten in 2013 de 47 pagina’s lange lijst samengesteld door Stop Wapenhandel)
Minister Koenders van Buitenlandse Zaken maakte gedurende het Kamerdebat duidelijk dat wapenexportvergunningen individueel worden gecontroleerd, maar dat een bondgenoot tijdens de overwegingen wel anders wordt behandeld bij het checken van de exportregels. Een ‘dilemma’ noemde hij dat.

Saoedi-Arabië

Het land waar Koenders specifiek op doelde is Saoedi-Arabië, wereldwijd de grootste koper van Europese wapens in 2012 (het meest recente jaar waarvan EU-cijfers voorhanden zijn). Vanuit Nederland ontving Saoedi-Arabië onderdelen voor militaire simulatie-apparatuur, een doelzoekradar en onderdelen voor Typhoon en F-15 Eagle gevechtsvliegtuigen. Dit was nog voordat de Saoedi’s zich verbonden met de militaire operaties tegen ISIS waar ook Nederland aan deelneemt.

Saoedi-Arabië faalt op alle gronden van de exportregels. Het nam bijvoorbeeld deel aan de interventie in Banrein tegen de opstand van de shi’itische bevolking, het voert publiek de doodstraf uit middels het afhakken van hoofden voor misdaden als hekserij, het financiert salafisten in een regio die loopt van Mali tot Bangladesh (vaak met dodelijk geweld als gevolg), het versterkt het conflict met Iran en aangenomen wordt dat het islamieten in het Iraaks/Syrische conflict bewapent.
Daarentegen is het Arabische koninkrijk rijk aan olie en biedt het ruimte aan westerse militaire bases, zelfs nog nadat de VS zich in 2003 grotendeels terugtrok. Nu is het bovendien een bondgenoot in het bestrijden van de Islamitische Staat (IS/ISIS). Voor bondgenoten lijkt de regel ‘geen export naar landen met een slecht mensenrechtenbeleid’ van minder belang te zijn waardoor het risico bestaat dat conflicten worden verlengd. Het illustreert hoe de wapenexportpolitiek onderdeel uitmaakt van machtspolitiek.

Nigeria

Het is niet moeilijk om meer voorbeelden van samenhang tussen machtspolitiek en wapenverkoop te vinden. De Poolse overheid besloot onlangs om duizend aanvalsgeweren van het type Beryl te verkopen aan de Nigeriaanse politie. De geweren worden geproduceerd door Fabryka Broni Lucznik, dat onderdeel uitmaakt van de door de overheid gedreven Polish Armaments Group. Het bedrijf verwacht volgend jaar nog eens 5.000 geweren te kunnen leveren en hoopt dat deze verkoop leidt tot interesse elders.

Om het voorzichtig te stellen: er bestaat enige wrijving tussen mensenrechten en betreffende verkoop. Marteling is de normale gang van zaken bij de Nigeriaanse veiligheidsdiensten om inlichtingen te verkrijgen van verdachten. Over het algemeen is er sprake van een gebrek aan respect voor mensenrechten binnen de Nigeriaanse krijgsmacht en politie.

06

In de Nigeriaanse Premium Times werd het onlangs als volgt gesteld: ‘De Nigeriaanse politiemacht is niet bereid om de gevaarlijke toga af te leggen die het door de jaren heen verkreeg als repressief instituut, vergelijkbaar met het leger van het Irak onder Saddam Hussein.’

Maar hulp is onderweg. Nigeria en de Europese Unie breiden hun samenwerking uit om de terreur van de islamitische organisatie Boko Haram te beëindigen. De EU richt zich daarbij op mensenrechten en op het steunen van trainingen om de samenwerking tussen militairen en civiele organisaties te verbeteren.

Om te beginnen ontkrachtte de Nigeriaanse president Jonathan de zorgen. Mensenrechtenschendingen vinden in zijn land weliswaar plaats maar worden over het algemeen overdreven, zo stelde hij geheel in lijn met lessen die de Britse komiek Mark Thomas destijds gaf aan dictators op de Defendory wapenbeurs in 1999. Misken structurele wanddaden, zei Thomas tegen deze schurken, maar geef een beetje marteling toe. Dat is wat de publieke opinie zal accepteren.


Het bagatelliseren van de schendingen door de Nigeriaanse president is belangrijk omdat ze in de weg zal staan van verbeteringen die hard nodig zijn. De Poolse regering lijkt echter al te anticiperen op deze verbeteringen en gaf het groene licht voor een grote wapenexport. Of is dit een keuze tussen twee kwaden? Dan spelen hier alweer andere dan wapenexportregels de hoofdrol.

Dubbele maat

Het negeren van exportregels kan ook de andere kant op werken. Het Franse besluit om geen helikopter-vliegdekschepen van het type Mistral aan Rusland te leveren, kwam niet voort uit een verplichting binnen de EU-wapenexportregels, aldus de Nederlandse bewindsman Koenders. Het contract was immers afgesloten voordat het wapenembargo tegen Rusland van kracht was. Daarnaast was er geen enkele EU-verplichting (sommigen denken daar duidelijk anders over).

De Franse verkoop paste echter niet binnen de dominante politiek van de Europese Unie ten opzichte van Rusland. De druk op Parijs werd groter en groter en het Elysée haalde bakzeil. Minister van Defensie Le Drian verklaarde dat eerst aan de voorwaarden voor een wapenstilstand moest worden voldaan, voordat de levering van het vliegdekschip door kan gaan.

Koenders beschouwt het Franse besluit vanwege het falen van de wapenstilstand als een nieuw en positief criterium dat buiten de EU wapenexportregels valt en op maat lijkt te zijn gemaakt voor deze specifieke zaak. Nadat de minister tegelijkertijd werd geattendeerd op leveringen van wapens door Litouwen aan Oekraïne, oordeelde de minister deze als zijnde legitiem omdat de Oekraïne onder Russische druk staat.

Het gaat er niet om de Russische en Oekraïense situatie te vergelijken, maar het lijkt erop alsof het risico om gewapend geweld te veroorzaken of een bestaand gewapend conflict te verlengen niet op lijkt te gaan binnen de EU-politiek. Het geeft wederom aan dat de EU-wapenexportcriteria worden ingezet op grond van wie bondgenoot is en wie niet. Wapenhandel maakt grotendeels onderdeel uit van de buitenlandse politiek en dient machtsbelangen.

Geschreven voor en rdactie door Ravage Webzine 
Engelstalige versie voor Stop Wapenhandel

F-35 might undercut European arms export policy

$
0
0

13/01/2015 - - Fighter aircraft are among the most decisive weapon systems in combat available. The most expensive and best marketed is Lockheed Martin's F-35 Lightning II, also known as Joint Strike Fighter.. On a recent South Korean tender for new fighter aircraft two giants in the world of aircraft, Boeing and Airbus, had to team to tackle the strong position of Lockheed.

Nine countries are officially participating in the F-35 program, all based in North America and Europe. They are grouped in levels. The UK is the only Level I country, Italy and the Netherlands are on Level II. Clients for the F-35 come from Asia and the Middle East, including the UAE and last but not least Israel. Here the heat comes around the corner. Because when countries join in F-35 production, the export policies of the US will be followed. European restrictions on exports (which are only a EU common position, not a law) will not be taken into account as is stated in a number of Memoranda of Understanding. This might go at the expense of human rights and European security policy.

There is no track record on the use of the F-35 fighter in combat missions, because it is not operational yet. But what can be expected can be deduced from looking at recent history of the F-35 predecessor, the F-16 Fighting Falcon. Also a multi-mission fighter aircraft produced by Lockheed Martin for export. This can also give an idea of which countries will become partner in this Fighter bond (see illustration). The latest partner which joined is Iraq, which has decided to buy the F-16 in 2018.

F-16's have been used recently in international combat missions in Afghanistan, Iraq, Libya and Syria. But also in internal conflicts e.g. by the Pakistan air force against internal uprising and Taliban. The independent Pakistan Human Rights Commission report “indiscriminate bombing and strafing” by F-16s, according to an article in Le Monde Diplomatique in October 2006.

Turkey is a key country in the F-35 project, because it a level III partner, picked by the Pentagon as one of the heavy maintenance hubs in Europe. Turkey has been using all its fighter jet types over the years in internal conflict, included its F-16's. In December 2007, Ankara deployed fifty F-16's during one operation against Kurdish strongholds just across the border in Iraq. F-16's have been used in similar smaller operations until as recent as October 2014. It is evident that fighter aircraft are not weapons to be ignored when speaking about human rights. This might bring European F-35 production partners in a painful position while they will not be allowed to act according to their own arms export and human rights policies .

This brings us at Israel, a country where European and American positions often differ. Israel is using its fighter planes regularly in combat operations against Palestine territories. Fighters have been firing missiles and have bombed several targets on the West Bank in 2001 and more recently, in Gaza. The Israeli peace organisation End the Occupation has collected examples from 2012, showing how bombs and missiles were used against homes, cars and refugee camps. During the summer of 2014, F-16's have been used against Gaza. US Defense News describes in detail why and how: “Hundreds of the more than 6,000 targets struck from the air during Israel’s 50-day urban war in Gaza were from fighter jets delivering one-ton bombs in record time.” The planes provided close combat support, “with an F-16 dedicated to every brigade, precision air power provided “pillar of fire” protection for friendly forces fighting (...).”

Israel is not one of the nine F-35 program countries, but has ordered 19 F-35s under a $2.75 billion contract. The planes are expected to be delivered in 2016-2018. An additional procurement is limited to 13 JSF's (against originally planned 31 ) estimated to cost $2.74 billion. Although Israel is not one of the 'nine', it is also participating in the production of the F-35. Israeli arms company Elbit Systems has been selected to join the production of the F-35’s helmet-mounted display systems together with Rockwell Collins from the US. This is cutting edge technology, giving the pilot e.g. situational awareness and cue weapons systems to the direction his head is pointing. Thales' subsidiary Visionix's officially complained that the used technology is a breach of a Visionix patent. The US however claims it has licence rights to the technology, because it has subsidised Visionix' research. A helmet developed by British Aerospace has been cancelled in favour of the Elbit/Rockwell one.

Israel Aerospace Industries (IAI) delivered a Ehud Autonomous Air Combat Maneuvering Instrumentation system in December 2014 to the Italian air force. “The pod has become the standard in NATO, and with many air forces in Europe, Asia and Latin America." IAI is adapting the system for installation on the F-35 to train its pilots.

Remarkable is the opening in September 2014 of a IAI-production line for F-35 wings. It expects to produce 811 pairs of wings in the next 20 years. “It will provide wings for the Israeli air force’s F-35s, as well as for the U.S. Air Force and European customers, with the exception of Turkey,” stated Alon Ben David in Aviation Week & Space Technology (AW&ST, 19/11/14). The opening of the plant is considered “as evidence that bilateral ties [between the US and Israel] were bulletproof.”
Susan Ouzts, vice president of international programs at Lockheed Martin, said to Avition Week of November 19 that the total value of Israel’s contribution to the F-35 project will be $4 billion.

In 2013, Elbit Systems of America established itself at the Logistic Center Woensdrecht in The Netherlands. It will do European work on the F-16 and expectedly also on the F-35. At the same location Fokker Elmo – one of the Dutch companies delivering technology or services for the fighters - will be responsible for the engineering, manufacturing and production of the wiring for the next batch of the F-35. The company optimistically recons with “a total estimated production of more than 3,000 F-35 aircraft, this is a major opportunity for our company in the decades to come in terms of employment, knowledge and innovation.” This means the company expects to produce wiring for all F-35 jets, included the Israeli ones. Recently the Dutch government announced that the Netherlands can overhaul the F-135 engine of the JSF at Woensdrecht. Both Dutch and Israeli defence companies will work closely on the the new fighter plane at Woensdrecht.

The consequences of the cooperation on the F-35 Lightning II programme, notably the undercutting of arms control policies, has hardly been discussed. When production partners have to follow US arms export policies policy it might come at the expense of the European vision on security and human rights.


Written for Stop Wapenhandel

Wapenexportbeleid de dupe bij aanschaf Joint Strike Fighter

$
0
0
23

Groot-Brittannië, Nederland en Italië werken als partner van de VS actief mee aan de productie van de JSF. De Europese beperkingen op de export van wapens komen daarmee te vervallen daar de VS leidend is.
 
Gevechtsvliegtuigen behoren tot de meest beslissende wapensystemen op het slagveld. De duurste en het best verkochte type is momenteel de F-35 Lightning II van Lockheed Martin, beter bekend onder de naam Joint Strike Fighter (JSF). In een recente mededinging naar de levering van een nieuw gevechtsvliegtuig voor de Zuid-Koreaanse luchtmacht moesten de twee giganten en aartsrivalen in de wereld van de luchtvaart, Boeing en Airbus, samenwerken om een kans te maken voldoende tegenwicht te bieden aan de sterke positie van Lockheed Martin.

Officieel nemen er negen landen uit Noord-Amerika en Europa deel aan het F-35 programma, verdeeld in niveaus van deelname. Groot-Brittannië is het enige niveau I land (hoogste bijdrage ontwikkelingskosten), Italië en Nederland hebben ingetekend voor niveau II, de rest is niveau III. Klanten voor de F-35 zijn evenwel ook afkomstig uit Azië en het Midden-Oosten, met inbegrip van de Verenigde Arabische Emiraten en last but not least Israël.

Hiermee komt het wapenexportbeleid in de gevarenzone. Wanneer landen deelnemen als partner of producent dan zal het exportbeleid van de VS moeten worden gevolgd. Europese beperkingen op de export (die slechts een gemeenschappelijk standpunt zijn van de EU, geen wet) zullen niet worden meegewogen, zoals vermeld in een aantal officiële overeenkomsten. Dit kan ten koste gaan van de mensenrechten en het Europese veiligheidsbeleid.

  F-16 Fighting Falcom

Er is geen overzicht van inzet van de F-35 in gevechtsmissies, aangezien ze nog niet operationeel zijn. Maar door naar de recente geschiedenis van inzet van de huidige F-16 Fighting Falcom te kijken, kan een inschatting worden gemaakt. De F-16 is een breed inzetbaar gevechtsvliegtuig, geproduceerd door Lockheed Martin voor de export. Daarnaast kan aan de hand van de ervaringen met de F-16 voorspeld worden welke landen de F-35 zullen gaan kopen [klik afbeelding voor vergroting]. Irak heeft onlangs besloten de F-16 in 2018 aan te zullen schaffen.

24

F-16’s zijn recent gebruikt in internationale gevechtsmissies in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. Maar ook in interne conflicten, bijvoorbeeld door de Pakistaanse luchtmacht tegen interne opstanden en de Taliban. De onafhankelijke Pakistaanse Mensenrechten Commissie rapporteert ‘willekeurige bombardementen en beschietingen’ door F-16’s, volgens een artikel in Le Monde Diplomatique uit 2006.

Turkije is een belangrijk land in het kader van het F-35-project. Dit omdat het een niveau III partner is en door het Pentagon werd uitgezocht als een van de centra voor groot onderhoud in Europa. Turkije heeft in de loop der jaren al zijn typen straaljagers ingezet bij interne conflicten, inclusief de F-16’s. In december 2007 zette Ankara vijftig F-16’s tegelijkertijd in tijdens een operatie tegen Koerdische bolwerken net over de grens in Irak. F-16’s zijn vervolgens door Turkije gebruikt in soortgelijke kleinere operaties, tot oktober 2014 aan toe.

Het is duidelijk dat gevechtsvliegtuigen wapens zijn die een grote rol kunnen spelen bij de schending van mensenrechten. De Europese F-35 productiepartners kunnen daarmee in een pijnlijke positie worden gebracht, maar er wordt niet toegestaan te handelen volgens hun eigen wapenexport- en mensenrechtenbeleid.

  Israël

Daar komt Israël om de hoek kijken, een land waar de Europese en Amerikaanse posities vaak verschillen. Israël gebruikt haar F-16’s regelmatig voor gevechtsoperaties boven Palestijnse gebieden. De jagers vuurden raketten af en hebben in 2001 verschillende doelen gebombardeerd op de Westelijke Jordaanoever, en meer recent in Gaza. De Israëlische vredesorganisatie Stop de Bezetting verzamelde voorbeelden uit 2012, waaruit blijkt hoe bommen en raketten werden gebruikt tegen huizen, auto’s en vluchtelingenkampen.

Tijdens de zomer van 2014 werden er wederom F-16’s ingezet tegen Gaza. Het Amerikaanse weekblad Defense News beschrijft in detail hoe en waarom: ‘Van de meer dan 6.000 doelwitten tijdens Israëls 50-daagse oorlog in Gaza werden honderden binnen recordtijd bestookt door straaljagers met bommen van één ton.’ De vliegtuigen gave ook luchtsteun aan gevechtstroepen op de grond, ‘met een F-16 gekoppeld aan elke brigade, konden precisie bombardementen een ‘vuurkolom’ geven als bescherming voor de eigen gevechtstroepen.’

Israël behoort niet tot de negen landen binnen het F-35-programma, maar heeft aanvankelijk wel negentien F-35’s besteld, een order ter waarde van 2,75 miljard dollar. De vliegtuigen zullen naar verwachting worden geleverd in de periode 2016-2018. Een tweede aanvullende aankoop werd onlangs beperkt tot 13 JSF’s (tegen de oorspronkelijk geplande 31), kosten naar schatting 2,74 miljard dollar. Israël schaft dus in totaal 32 JSF’s aan.
25Hoewel Israël niet een van de negen participerende landen is, neemt het toch ook deel aan de productie van de F-35. De Israëlische wapenfabrikant Elbit Systems is geselecteerd om samen met Rockwell Collins uit de VS de productie van de bijbehorende vliegershelmen te maken. Die bevatten geavanceerde technologie zodat de piloot op schermen kan zien waar hij zich bevindt en zijn wapensystemen kan richten door met zijn hoofd te wijzen.

Visionix, een dochter van Thales, heeft officieel geklaagd dat het gebruik van deze technologie een schending van een octrooi van het bedrijf is. De VS beweert echter dat het de licentierechten op de technologie heeft omdat het het onderzoek van Visionix heeft gesubsidieerd. Een helm die is ontwikkeld door British Aerospace is inmiddels geannuleerd in het voordeel van de Elbit/Rockwell versie.

Israel Aerospace Industries (IAI) leverde in december 2014 een Ehud Autonoom Luchtgevecht Manoeuvreer Instrumenten Systeem aan de Italiaanse luchtmacht. IAI is inmiddels bezig het systeem aan te passen voor montage op de F-35 zodat piloten ermee kunnen oefenen. Nog opvallender is de opening in september vorig jaar van een IAI-productielijn voor de fabricage van F-35 vleugels. Verwacht wordt dat IAI 811 paar vleugels zal produceren in de komende twintig jaar.

“De productielijn zal voor de vleugels zorgen voor de F-35’s van de Israëlische en Amerikaanse luchtmacht en Europese klanten, met uitzondering van Turkije”, verklaarde Alon Ben David in Aviation Week & Space Technology. De opening van de fabriek wordt beschouwd “als bewijs dat de bilaterale banden [tussen de VS en Israël] bulletproof zijn.” Volgens Susan Ouzts, vice-president voor internationale programma’s bij Lockheed Martin, bedraagt de financiële bijdrage van Israël aan het F-35 project 4 miljard dollar.

  Elbit Woensdrecht

In 2013 vestigde Elbit Systems of America zich op het Logistieke Centrum Woensdrecht in Nederland. Het zal hier Europees werk verrichten voor de F-16 en waarschijnlijk ook de F-35. Op dezelfde locatie is Fokker Elmo – een van de Nederlandse bedrijven die technologie en diensten voor de gevechtsvliegtuigen levert – verantwoordelijk voor de bedrading voor de F-35’s. Het bedrijf rekent optimistisch op “[…] een totale geschatte productie van meer dan 3.000 F-35 vliegtuigen. Dit is een grote kans voor ons bedrijf in de komende decennia in termen van werkgelegenheid, kennis en innovatie.”

Dit betekent dat het bedrijf verwacht bedrading te kunnen produceren voor alle F-35 gevechtsvliegtuigen, inclusief de Israëlische. Onlangs kondigde de Nederlandse regering aan dat Nederland de motor van de JSF bij Woensdrecht zelf gaat onderhouden. Zowel Nederlandse als Israëlische defensiebedrijven werken dus dicht op elkaar aan het nieuwe gevechtsvliegtuig in het West-Brabantse Woensdrecht.

De gevolgen van die samenwerking, met name het ondergraven van het wapenexportbeleid, is nauwelijks besproken. Als de producerende landen het Amerikaanse exportbeleid moeten gaan volgen, zou dit wel eens ten koste kunnen gaan van de Europese visie op veiligheid en mensenrechten.

Geschreven voor en redactie door Ravage Webzine 
Engelstalige versie voor Stop Wapenhandel

Lezing: Libië en wapens

$
0
0
Donderdagavond ga ik uit. Fijn. Een avond over Libië. Gratis drinken op kosten van het ministerie van Buitenlandse Zaken. En dat voor een geheelonthouder. Lekker halal; alleen bruisend bronwater. Wat zal aan de orde komen? En wat zal er niet aan de orde komen, terwijl dat wel zou moeten? Laat ik de te verwachte juichverhalen over het VN-wapenhandelsverdrag maar overslaan. Die beginnen net zo voorspelbaar te worden als mijn kritiek daarop.

Meer precies gaat de avond over de link tussen de conventionele wapenhandel en de escalatie van conflicten in de Arabische regio, met een nadruk op Libië als spil van de regionale wapenhandel. De engelstalige titel luidt: 'Guns and Borders: Libya's Arms Bazaar Fueling Conflicts in the Arab World.' Dat zal toch niet betekenen dat landen uit zwart Afrika niet aan de orde komen? Mali, Niger, Nigeria, Somalië en Tsjaad hebben allemaal te maken met de Libische wapenhandel.

De rol van de NAVO-landen komt vrijwel zeker niet of nauwelijks aan de orde. Door de actieve en gewelddadige NAVO-bescherming van de Libische bevolking, of preciezer, van alles wat anti-Gaddafi was, moest de Kolonel na jaren het veld ruimen als autoritair despoot van de oliestaat. (Het was op grond van die ontwikkeling dat een burgerbeweging in Syrië op een zelfde steun rekende. Een hoop die bloedig de bodem in werd geslagen.) Bovendien werden de afspraken binnen de Veiligheidsraad zo breed door de NAVO uitgelegd dat Rusland en China geschoffeerd werden. Dit was weer niet zo positief voor toekomstige onderhandelingen en vreedzame ontwikkelingen in de wereld.

De NAVO-landen stuurden special forces, speciale commando-eenheden, om het verzet en de gevechtsvliegtuigen vanaf de grond te begeleiden. Wat minder goed werd begeleid, was de bewaking van de munitiedepots, zodat de wapens aan alle kanten verdwenen. Met alle nare gevolgen van dien voor een half werelddeel. Zou toch wat netter mogen een volgende keer. De Fransen dropten wapens die al binnen een dag werden doorverkocht en waar verschillende fracties om streden. Opmerkelijk is dat vanuit Qatar anti-tank wapens werden geleverd van het officieel in Nederland gevestigde Airbus Defence and Space. Qatar weigert aan VN-onderzoek hiernaar mee te werken, evenals het bedrijf Airbus zelf. Opmerkelijk is ook dat de VN-onderzoekers rapporteren dat medewerking van de VN-lidstaten bij de onderzoeken naar de Libische wapenstromen zeer gering is. Man en paard worden te weinig genoemd, stelt een vertegenwoordiger van een niet bij name genoemd land tijdens een Veiligheidsraad vergadering in september 2014. Ben benieuwd wat daarover wordt gezegd tijdens de lezing.

Inmiddels komt het beheer van de wapenvoorraden nog steeds langzaam op gang. Het VN-panel dat het wapenembargo en de bevriezing van tegoeden en reisbeperkingen evalueert is niet erg optimistisch in haar rapport uit 2014: Burgers en autonome gewapende groepen beheersen nog steeds het grootste deel van de wapens in het land, en onvoldoende waarborgen van veiligheid en ineffectieve grenscontroles blijven de voornaamste obstakels om wapenproliferatie tegen te gaan. (…) Arsenalen van niet-statelijke partijen zijn de voornaamste bron van wapenuitvoer uit Libië, toch zijn inspanningen tot ontwapening, demoblisering en reïntegratie beperkt.”Er wordt best gepoogd om iets te veranderen, zoals door bijvoorbeeld de United Nations Support Mission in Libya en naast anderen de German Agency for International Cooperation, maar ga er maar aanstaan.

Er is een burgeroorlog gaande en dat maakt het inzamelen van wapens er vanzelfsprekend niet gemakkelijker op. In zo'n situatie willen velen een wapen hebben ter bescherming. De regering zet binnenlands gevechtsvliegtuigen in. Begin januari bombardeerde een gevechtsvliegtuig van troepen trouw aan de internationaal erkende regering een metaalfabriek. Alleen al in Benghazi kwamen de afgelopen drie maanden bij gevechten, volgens Reuters, 600 mensen om het leven. Vorige week werd duidelijk dat de Islamitsche Staat (nooit te beroerd om gebruik te maken van een vergiftigde situatie) een vestiging aan het opzetten is in Libië.

In 2014 gingen meer wapens naar Libië dan voorheen. De zuigkracht is groter geworden door de burgeroorlog. Dat wordt ook door het VN-panel gezien. De erkende regering krijgt veilig gestelde wapens uit de depots, alsmede wapens die binnen het sanctieregime worden aangemeld en goedgekeurd. Overigens gaat bij dit laatste heel wat mis. Wederom het VN Panel: De meldingen [van officieel geïmporteerde] wapens inclusief verscheidene voorwerpen, waaronder 42 miljoen stuks 7.62x39 mm munitie en meer dan 65.000 aanvalsgeweren,” maken duidelijk dat een groot deel van de importen worden ondertekend door niet bevoegde medewerkers. Tegenstanders halen de wapens via dit soort kanalen, overvallen op depots en illegale of omgeleide officiële importen. Je wordt niet vrolijk van het rapport van het VN-Panel, dat zoals elk jaar wel een schat aan informatie bevat.

In een persbericht van de Veiligheidsraad van 17 januari lees ik niettemin dat de leden met kracht herhalen dat 'er geen militaire oplossing voor de crisis kan zijn' en de strijdende partijen oproepen om een vreedzaam klimaat voor een dialoog te creëren, die geen partijen uitsluit. Ze zijn dan ook blij met de aankondiging van een wapenstilstand op 15 januari. Deze week begonnen echter alweer gevechten in oliehaven Es Sidertussen de erkende en niet erkende regering (die wel Tripoli in handen heeft).

Hoe groot zal het deel van de bevolking zijn dat terugverlangt naar de situatie van vijf jaar geleden, onder een dictator, die net de steun weer terug had gewonnen van het Westen, vraag ik me af. Zou er zonder NAVO-bommenwerpers niet meer kans zijn geweest op een geleidelijke ontwikkeling naar democratie?


Martin Broek
Op het blog Broekstukken staat een serie artikelen over de Libische wapens.
Viewing all 451 articles
Browse latest View live